
Οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού ήταν να τις πιεις στο ποτήρι. Ο κύριος Τσίπρας μάς απέδειξε με την ομιλία του ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ δημοσιονομικό πρόβλημα αλλά είχε έλλειψη Δικαιοσύνης. Όμως η υλοποίηση των εξαγγελιών χρειάζεται και κάποια εργαλεία για το ποθητό αποτέλεσμα. Τρία ερωτήματα που έμειναν μετέωρα μέσα στα παλαμάκια της συγκυβερνητικής πτέρυγας ψάχνουν απαντήσεις.
Πρώτον, η αναμενόμενη διόγκωση του δημόσιου τομέα πώς θα λειτουργήσει; Με την υπάρχουσα νοοτροπία του υπαλληλικού δυναμικού του Δημοσίου και του συνδικαλιστικού κινήματός του; Θεωρεί ο πρωθυπουργός ότι με το να ισχυροποιήσει με νέες υπουργικές αποφάσεις τα δικαιώματα των υπαλλήλων του Κράτους χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη σκληρή τιμωρία των υπαλλήλων που δρουν ιδιοτελώς και όχι υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, θα κοπεί το σαπισμένο κομμάτι της χώρας που έφερε την Ελλάδα στον πάτο της ξεφτίλας; Είναι δυνατόν να ανοίγεις την πόρτα των δικαιωμάτων από την στιγμή που δεν ανοίγεις συγχρόνως και την πόρτα των υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο;