8-10-2013
Μετά την «απελευθέρωσή» του, την προηγούμενη εβδομάδα, σύμφωνα με τα όσα διέδιδαν για αντιπερισπασμό οι οπαδοί του Μιχαλολιάκου και πίστεψαν έμπλεοι οργής, αρκετοί συμπολίτες μας ( πραγματικά δεν ξέρω ποιοι είναι πιο επικίνδυνοι, οι έμμισθοι παπαγάλοι των ναζί ή οι εύπιστοι μπούφοι;), ο Άκης Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε.
Ο «ωραίος Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ, ο παραλίγο πρωθυπουργός, ο άπληστος υπουργός της μίζας, ήταν ο πολιτικός-σύμβολο της Μεταπολίτευσης. Το σύμβολο που ταιριάζει σε μια χρεοκοπημένη χώρα με ψηφοφόρους-πελάτες.
Ήταν σύμβολο, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής, όχι μόνο, όταν, νομίζοντας ότι είναι πανίσχυρος, άρχισε να ζει σαν βασιλιάς, αλλά και τη στιγμή της πτώσης, της σύλληψης και της καταδίκης του.
Ήταν επί χρόνια, ο «εκλεκτός» για χιλιάδες ψηφοφόρους, ο υπουργός τους, ο μάγκας, ο καταφερτζής, που το έργο του βέβαια ήταν μια τρύπα στο νερό, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Όταν ένας ψηφοφόρος αποφασίζει να ξεπουλήσει την ψήφο του ή να ψηφίσει προσδοκώντας κάποιου είδους αντάλλαγμα, η ικανότητα και το ήθος του πολιτικού, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το μόνο που μετράει είναι το αντάλλαγμα.
Ο Α. Τσοχατζόπουλος, μπήκε στην πολιτική φτωχός και πλούτισε. Διεκδίκησε την πρωθυπουργία, ως άνθρωπος του Προέδρου, διατήρησε μέχρι τέλους (από το 1974, μόλις το 2007 απέτυχε να εκλεγεί), την κομματική του πελατεία, ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο, φέρθηκε αλαζονικά και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, αρνήθηκε τα πάντα και ανακάλυψε σκευωρίες.
Αν αυτός ο πολιτικός με αυτή τη διαδρομή και αυτή τη στάση, δεν εκφράζει πλήρως την παρακμή ψηφοφόρων και πολιτικών, που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια, τότε ποιος την εκφράζει;
Διότι τον Άκη, κάποιοι τον ψήφιζαν επί χρόνια και κάποιοι τον ανέχονταν επί χρόνια και σιωπούσαν.
Κρίθηκε ένοχος, αφού βάσει των στοιχείων, είχε στήσει μια συμμορία που ξέπλενε χρήματα και έπαιρνε μίζες, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι απλώς καταδικάστηκε ένας ηλικιωμένος πολιτικός, όταν ήταν πια ανίσχυρος και έχοντας προλάβει να ζήσει τη μεγάλη ζωή και να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό επί χρόνια.
Η καταδίκη του Τσοχατζόπουλου και των «εντιμότατων φίλων του», δεν μπορεί να θεωρηθεί προϊόν κάθαρσης του πολιτικού συστήματος, όταν γνωρίζουμε πόσοι έχουν μείνει στο απυρόβλητο, χωρίς να ερευνηθούν καν οι πολιτικές τους ευθύνες και στη συγκεκριμένη υπόθεση και σε άλλες, που «θάφτηκαν» όπως όπως (πχ τα μαύρα ταμεία).
Στα 75 του, είτε η ποινή ήταν 10 είτε 100 χρόνια, δεν έχει και πολύ σημασία. Η μεγαλύτερη ποινή σε αυτή την ηλικία, είναι ο εξευτελισμός και η τιμωρία για την απληστία του ίδιου και των «αθώων» γύρω του, που απολάμβαναν χωρίς να αναρωτιούνται.
H κατάντια του όμως, είναι και τιμωρία και ντροπή και για όσους τον ψήφιζαν και τώρα φωνάζουν «αλήτες πολιτικοί». Άκηδες θα υπάρχουν πάντα. Τους γεννάει το ο καπιταλισμός και τους δίνει τις ευκαιρίες να φερθούν, όπως ο πρώην υπουργός.
Το θέμα είναι ποιος τους δίνει τη δύναμη, ποιος τους στηρίζει με αντάλλαγμα ένα ρουσφέτι, ποιος από πολίτης γίνεται συνειδητά πελάτης. Αυτό πρέπει να μας μείνει από το πολιτικό (και ποινικό) ζεϊμπέκικο του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Μάνος Χωριανόπουλος*
Νεοέλληνα, ιδού ο υπουργός σου
Ο «ωραίος Μπρούμελ» του ΠΑΣΟΚ, ο παραλίγο πρωθυπουργός, ο άπληστος υπουργός της μίζας, ήταν ο πολιτικός-σύμβολο της Μεταπολίτευσης. Το σύμβολο που ταιριάζει σε μια χρεοκοπημένη χώρα με ψηφοφόρους-πελάτες.
Ήταν σύμβολο, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής, όχι μόνο, όταν, νομίζοντας ότι είναι πανίσχυρος, άρχισε να ζει σαν βασιλιάς, αλλά και τη στιγμή της πτώσης, της σύλληψης και της καταδίκης του.
Ήταν επί χρόνια, ο «εκλεκτός» για χιλιάδες ψηφοφόρους, ο υπουργός τους, ο μάγκας, ο καταφερτζής, που το έργο του βέβαια ήταν μια τρύπα στο νερό, αλλά δεν είχε καμία σημασία. Όταν ένας ψηφοφόρος αποφασίζει να ξεπουλήσει την ψήφο του ή να ψηφίσει προσδοκώντας κάποιου είδους αντάλλαγμα, η ικανότητα και το ήθος του πολιτικού, μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Το μόνο που μετράει είναι το αντάλλαγμα.
Ο Α. Τσοχατζόπουλος, μπήκε στην πολιτική φτωχός και πλούτισε. Διεκδίκησε την πρωθυπουργία, ως άνθρωπος του Προέδρου, διατήρησε μέχρι τέλους (από το 1974, μόλις το 2007 απέτυχε να εκλεγεί), την κομματική του πελατεία, ζημίωσε το ελληνικό δημόσιο, φέρθηκε αλαζονικά και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, αρνήθηκε τα πάντα και ανακάλυψε σκευωρίες.
Αν αυτός ο πολιτικός με αυτή τη διαδρομή και αυτή τη στάση, δεν εκφράζει πλήρως την παρακμή ψηφοφόρων και πολιτικών, που άσκησαν εξουσία τα τελευταία 40 χρόνια, τότε ποιος την εκφράζει;
Διότι τον Άκη, κάποιοι τον ψήφιζαν επί χρόνια και κάποιοι τον ανέχονταν επί χρόνια και σιωπούσαν.
Κρίθηκε ένοχος, αφού βάσει των στοιχείων, είχε στήσει μια συμμορία που ξέπλενε χρήματα και έπαιρνε μίζες, ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι απλώς καταδικάστηκε ένας ηλικιωμένος πολιτικός, όταν ήταν πια ανίσχυρος και έχοντας προλάβει να ζήσει τη μεγάλη ζωή και να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό επί χρόνια.
Η καταδίκη του Τσοχατζόπουλου και των «εντιμότατων φίλων του», δεν μπορεί να θεωρηθεί προϊόν κάθαρσης του πολιτικού συστήματος, όταν γνωρίζουμε πόσοι έχουν μείνει στο απυρόβλητο, χωρίς να ερευνηθούν καν οι πολιτικές τους ευθύνες και στη συγκεκριμένη υπόθεση και σε άλλες, που «θάφτηκαν» όπως όπως (πχ τα μαύρα ταμεία).
Στα 75 του, είτε η ποινή ήταν 10 είτε 100 χρόνια, δεν έχει και πολύ σημασία. Η μεγαλύτερη ποινή σε αυτή την ηλικία, είναι ο εξευτελισμός και η τιμωρία για την απληστία του ίδιου και των «αθώων» γύρω του, που απολάμβαναν χωρίς να αναρωτιούνται.
H κατάντια του όμως, είναι και τιμωρία και ντροπή και για όσους τον ψήφιζαν και τώρα φωνάζουν «αλήτες πολιτικοί». Άκηδες θα υπάρχουν πάντα. Τους γεννάει το ο καπιταλισμός και τους δίνει τις ευκαιρίες να φερθούν, όπως ο πρώην υπουργός.
Το θέμα είναι ποιος τους δίνει τη δύναμη, ποιος τους στηρίζει με αντάλλαγμα ένα ρουσφέτι, ποιος από πολίτης γίνεται συνειδητά πελάτης. Αυτό πρέπει να μας μείνει από το πολιτικό (και ποινικό) ζεϊμπέκικο του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Μάνος Χωριανόπουλος*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου