Οι λαοί είπαν όχι στη γερμανική Ευρώπη

 Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος 

Ήταν μακράν οι πιο σημαντικές ευρωεκλογές στην ιστορία της “κοινής” Ευρώπης. Γιατί; Επειδή ήταν οι εκλογές στις οποίες οι μεγαλύτεροι λαοί της Ευρώπης αποδοκίμασαν εντονότατα τις Βρυξέλλες, την ηγεμονία του Βερολίνου και τις κυβερνήσεις τους που έντρομες την ακολουθούν. Ηταν οι εκλογές στις οποίες οι Γάλλοι και οι Αγγλοι θύμισαν σε όλους ότι σε μια τέτοια Ευρώπη δεν θέλουν να συμμετέχουν και ότι Ευρώπη χωρίς αυτούς δεν υπάρχει. Αυτό συνέβη την Κυριακή. Και ευτυχώς που συνέβη…Την τελευταία τετραετία η Ελλάδα αποτέλεσε το κύριο ζήτημα της ευρωπαικής ατζέντας: η χώρα του 2% του συνολικού ευρωπαικού ΑΕΠ στοχοποιήθηκε ως εκείνη που δήθεν ήταν σε θέση να διαλύσει τα πάντα και που ευθυνόταν περίπου για ότι κακό συμβαίνει στην ευρωζώνη και στην Ευρώπη, αν όχι και για την… κλιματική αλλαγή… Τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών – να μην τα ξαναλέμε τώρα, τα έχουμε πει πολλές φορές – ήταν ο σχηματισμός νέων πολιτικών και τρόπων δράσεων της “κοινής” Ευρώπης, που ανέδειξαν σε κυρίαρχη δύναμη της Ευρώπης τη Γερμανία για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όσο όμως εμείς ζούσαμε αυτή την επέλαση, άλλοι λαοί την παρατηρούσαν και, όπως αποδείχθηκε, πολύ προσεκτικά την εξαφάνιση της παλιάς Ευρώπης των “ίσων”. Αυτό που κρίθηκε λοιπόν την Κυριακή, το νέο καθοριστικό στοιχείο, είναι ότι οι δύο μεγαλύτεροι, πλην Γερμανίας, λαοί της Ευρώπης, ο γαλλικός και ο αγγλικός, είπαν ένα πολύ ισχυρό “όχι” στην γερμανική Ευρώπη που σχηματίστηκε με όχημα την κρίση χρέους.Είπαν με τεράστια ποσοστά ότι δεν επιθυμούν να κυβερνάται η ζωή τους από το Βερολίνο και από τις Βρυξέλλες που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να υπηρετούν τυφλά τη γερμανική πολιτική και να της δίνουν ένα δήθεν ευρωπαικό άλλοθι. Κι αυτό το είπε η Γαλλία, δηλαδή η χώρα – καρδιά της Ευρώπης, το είπε η Αγγλία, που χωρίς αυτήν η ευρύτερη ευρωπαική αρχιτεκτονική καταρρέει λόγω πλήρους ανισορροπίας (ήδη το κατανόησε αυτό η γερμανική εφημερίδα Die Zeit και προσπαθεί να το εξηγήσει στην κυβέρνησή της), αλλά το είπαν και άλλες χώρες. Φυσικά, στην ίδια τη Γερμανία, η κυβέρνηση θριάμβευσε, την ώρα που στη Γαλλία τα ποσοστά της κατέρρευσαν…

Η ουσία της αναμέτρησης λοιπόν δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι το μοντέλο της γερμανικής Ευρώπης, οι πολιτικές που το εκφράζουν και οι θεσμικές εκδοχές που το συνοδεύουν, ηττήθηκε κατά κράτος. Αυτό συνέβη κι όχι κάποια “τρελή” μετατόπιση των εκλογικών σωμάτων δύο πολύ μεγάλων χωρών, έτσι, χωρίς λόγο.

Οι Γερμανοί, φυσικά, θα αντιιληφθούν κι εκείνοι πολύ γρήγορα τη σημασία αυτής της ψήφου, με την οποία ξεκινά η κατάρρευση αυτού του νέου επιβληθέντος στην Ευρώπη γερμανικού κανόνα. Ομως η πορεία που ξεκίνησε την Κυριακή είναι πολύ δύσκολο να ανακοπεί, καθώς οι λαοί φαίνεται να έχουν πλέον πειστεί ότι η μετεξέλιξη της πάλαι ποτέ “ισότημης” Ευρώπης των λαών δεν μπορεί να ανακοπεί αλλιώς.

Όλα αυτά όμως σημαίνουν κάτι και για την Ελλάδα: σημαίνουν ότι η εποχή στην οποία το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες είχαν την πολυτέλεια να μετατρέπουν τη χώρα μας σε πειραματόζωο της γερμανικής Ευρώπης, έχει πλέον παρέλθει. Σήμερα, έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Και να θέλουν, δεν μπορούν να αγνοήσουν τη νέα πραγματικότητα, την καταστροφή που έχουν επιφέρει. Δεν έχουν πια καν τον καιρό να “παίζουν” άλλο με την Ελλάδα: η ανατροπή τους αγγίζει από εκεί που δεν την περίμεναν…

Είναι δεδομένο: τώρα που η κρίση ταυτότητας γενικεύεται, η Ελλάδα ασφαλώς και ωφελείται. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο εύθραυστα απ’ ότι ήταν πριν την Κυριακή. Τώρα οι γερμανοί πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν: θα συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση με αποτέλεσμα την αδήριτη πορεία προς τη διάλυση της απωθητικής αυτής νέας γερμανικής Ευρώπης, ή θα σκεφτούν λίγο βαθυτερα και θα επιχειρήσουν να “μαζέψουν” την κατάσταση, αν φυσικά υποτεθεί ότι δεν είναι ήδη πάρα πολύ αργά;  Θα το δούμε στο επόμενο διάστημα, αν και όλες οι ενδείξεις λένε πώς δεν θα αλλάξουν πορεία και πώς θα οδηγήσουν την Ευρώπη σε ρήγμα και επανασχηματισμό με κύρια εκ νέου έκφραση τα εθνικά της κράτη.