Ο ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Οίκοι ανοχής με τιμές και πακέτα ευκαιρίας, με ομαδικό σεξ, με ιδιαίτερες προτιμήσεις στο σαδομαζοχιστικό έρωτα, είναι μόνο ένα μικρό, ελάχιστο, δείγμα των υπηρεσιών του αγοραίου έρωτα που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στην Γερμανία.
Η πορνεία, σε όλες της τις μορφές, από τότε νομιμοποιήθηκε το 2002 έχει σημειώσει τόσο εκρηκτική άνοδο στη Γερμανία που όσοι αντιτίθεται στο φαινόμενο αυτό, από φεμινίστριες μέχρι συντηρητικοί κύκλοι της εκκλησίας αποκαλούν πλέον τη χώρα το «μπουρδέλο της Ευρώπης».
Η μετάλλαξη αυτή της «βιομηχανίας» του σεξ στη Γερμανία συνέβη σχεδόν σε μια νύκτα. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες ο αριθμός των ατόμων που απασχολούνται επαγγελματικά με την πορνεία (γυναίκες κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία) έχει σχεδόν τετραπλασιαστεί κοντά στις 400.000 σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις. Έτσι κανείς δεν έχει πλέον ανάγκη να πάει στο Αμβούργο και στη διαβόητη γειτονιά της οδού Reeperbahn για να αναζητήσει πληρωμένες υπηρεσίες σεξ. Το Βερολίνο μόνο έχει περί τους 500 οίκους ανοχής, το Osnabrück μια μικρή πανεπιστημιακή πόλη έχει 70 ενώ υπάρχουν ακόμη 3000 σε όλη την υπόλοιπη χώρα.
Ο οίκος ανοχής για παράδειγμα Pascha στην Κολωνία εξυπηρετεί περί τους 800 άνδρες κάθε ημέρα. Το κτίριο που στεγάζεται έχει 12 ορόφους, είναι ανοικτό 24 ώρες το 24ωρο, και είναι ένας από τους μεγαλύτερους οίκους ανοχής στη Γερμανία με 126 δωμάτια ενώ ακόμη υπάρχουν εστιατόριο, σαλόνι ομορφιάς, μπουτίκ, σολάριου, και αρκετά μπιστρό. Περίπου 90 γυναίκες εργάζονται εκεί ενώ το «υποστηρικτό» προσωπικό ανέρχεται στα 90 άτομα. Μάλιστα ένας ολόκληρος όροφος είναι αφιερωμένος σε υπηρεσίες που προσφέρουν τρανσέξουαλ.
Κάθε ημέρα στη Γερμανία 1.000.000 πελάτες επισκέπτονται οίκους ανοχής με τις εργάτριες του σεξ να προέρχονται κυρίως από χώρες όπως η Ρουμανία η η Ουκρανία. Η Γερμανία έχει μετατραπεί σε χώρα σεξουαλικού τουρισμού όπου κανείς μπορεί να βρει υπηρεσίες σε «λογικές τιμές» νόμιμα και σχετικά καλές συνθήκες υγιεινής. Μάλιστα τη χώρα επισκέπτεται και πλήθος ευρωπαίων από άλλες χώρες με «ανεπτυγμένη» σεξουαλική βιομηχανία όπως η Ολλανδία αποφεύγοντας έτσι τα ταξίδια σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη, γνωστές για τον σεξοτουρισμό τους. Συνολικά η γερμανική βιομηχανία του σεξ εκτιμάται έχει τζίρο περί τα 16 δισ. € το χρόνο.
Το μέτωπο της μάχης που διεξάγεται στη Γερμανία αναφορικά με το τι θα γίνει διαπερνά τα συνήθη πολιτικά μέτωπα. Φεμινίστριες κατά άλλων φεμινιστριών, ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αξιωματούχοι της εκκλησίας στη μία πλευρά των οδοφραγμάτων και οι κοινωνικοί λειτουργοί από την άλλη.
Η νέα κυβέρνηση της Angela Merkel επιχείρησε να θέσει το θέμα κατά την προεκλογική περίοδο αλλά η αναστάτωση που προκλήθηκε την έκανε να το αποσύρει βιαστικά, «Απλά δεν υπάρχει συναίνεση στο εσωτερικό του κόμματος για το τι πρέπει να κάνουμε με αυτό», είχε πει στέλεχος της προεκλογικής της εκστρατείας. Στο επίκεντρο βρίσκεται η «προοδευτική» νομοθεσία που είχαν θεσπίσει το 2002 η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών μαζί με τους πρασίνους. Η ιδέα, τουλάχιστον θεωρητικά για εκείνη τη νομοθεσία, ήταν να φέρουν στο φως της νομιμότητας όλες τις εργαζόμενες σε υπηρεσίες σεξ και να τις απομακρύνουν έτσι από κυκλώματα της μαφίας και τους προστάτες που τις εκμεταλλεύονταν.
Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία οι γυναίκες που εργάζονται ως ιερόδουλες, μπορούν να προχωρήσουν σε καταγγελίες γύρω από το μισθό τους, την κοινωνική τους ασφάλιση, αλλά και την απαίτηση οι εργοδότες τους να πληρώνουν για ασφάλιση υγείας. Η βιομηχανία του σεξ στη Γερμανία πάντα πλήρωνε τους φόρους που της αναλογούσαν αλλά η πορνεία όχι και η ιδέα ήταν το επάγγελμα αυτό να είναι ένα κανονικό όπως όλα τα άλλα. Έτσι οι γυναίκες θα σώζονταν από κυκλώματα όπως η εμπορία λευκής σαρκός και να καταστήσουν το επάγγελμα αυτό μια ακόμη επαγγελματική απασχόληση.
Το θέμα όμως είχε συναντήσει σοβαρή αντίδραση από τη συντηρητική αντιπολίτευση με αποτέλεσμα να μείνει κάπου στο κενό, παρά τη θέσπιση της νέας νομοθεσίας. Σήμερα μια δεκαετία μετά κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Αν και η «βιομηχανία» του σεξ ανθεί οι εργαζόμενες γυναίκες δεν έχουν βελτιώσει τη θέση τους.
Αν και οι ιερόδουλες σήμερα στη Γερμανία έχουν περισσότερα δικαιώματα σπάνια τα ασκούν και ακόμη πιο σπάνια στρέφονται εναντίον των εργοδοτών τους όταν αυτά παραβιάζονται. Όπως αναφέρουν αστυνομικοί κύκλοι είναι λίγες οι φορές που οι γυναίκες μηνύουν τους προστάτες τους για παράνομη συμπεριφορά. Το ίδιο προβληματικό είναι όμως και το κύκλωμα εμπορίας γυναικών οι περισσότερες από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Το 2001 είχαν διαπιστωθεί 987 υποθέσεις και το 2011 482 με αυτές απλά να είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Με όλα να καταμαρτυρούν ότι ο νόμος για την πλήρη νομιμοποίηση των σεξουαλικών υπηρεσιών έχει αποτύχει, φωνές θέλουν την κατάργησή του όπως αυτή της Alice Schwarzer Γερμανίδας συγγραφέα και φεμινίστριας η οποία θεωρεί πως η πορνεία είναι σαφής παραβίαση των αν ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρέπει να τεθεί εκτός νόμου όπως συνέβη στη Γαλλία και πιο πρόσφατα στη Σουηδία.
«Ο νόμος του 2002 προστατεύει του νταβαρτζήδες όχι τις γυναίκες τα δικαιώματα των οποίων έχουν πάει μόνο προς το χειρότερο», λέει η Schwarzer. Σύμφωνα με την Γερμανίδα συγγραφέα οι σεξουαλικές υπηρεσίες βαδίζουν παράλληλα με την σύγχρονη δουλεία και οι πελάτες αλλά και οι αυτοί που προωθούν αυτή τη δουλειά πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες.
Τόσο η Schwarzer όσο και όλοι όσοι υποστηρίζουν την κατάργηση του νόμου του 2002 στηρίζονται σε προσωπικές μαρτυρίες κακοποιημένων γυναικών. Κάποιες από αυτές κατήγγειλαν πως ήταν αναγκασμένες να κάνουν έρωτα με 60 «πελάτες» την ημέρα σε ένα οίκο ανοχής το… Pussy Club στην Στουτγάρδη ενώ άλλες έχουν καταγγείλει ομαδικούς βιασμούς και ομαδικό σεξ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ιστορίες σαν αυτές είναι αληθινές το ερώτημα είναι εάν αυτές είναι αντιπροσωπευτικές αυτού που γίνεται σήμερα στη Γερμανία. Η Schwarzer λέει ναι, οι επικριτές της λένε όχι.
Το θέμα όμως έχει προκαλέσει αντιδράσεις στη Γερμανία, Σε μια ανοικτή συζήτηση στο Βερολίνο η Schwarzer αποδοκιμάστηκε από ενώσεις εκδιδομένων γυναικών όπως η Hydra, και η Doña Carmen φωνάζοντας πως «αυτό το επάγγελμα μας ανήκει», και «δεν μιλάς εκ μέρους μας» διακόπτοντας τη συζήτηση. Οι ενώσεις αυτές λένε πως τα νούμερα που παρουσιάζει η Schwarzer είναι υπερβολικά και οι περισσότερες από αυτές υποστηρίζουν πως όλες οι γυναίκες μπαίνουν σε αυτή τη δουλειά εθελοντικά. Η Juanita Rosina Henning από την ένωση Doña Carmen λέει:
«Έχω κάνει έρευνες και εγώ. Έχω πάει σε πολλούς οίκους ανοχής και πάρει συνεντεύξεις. Το 90% των ξένων γυναικών μου είπαν πως γνώριζαν ότι πάνε στη Γερμανία για να δουλέψουν ως ιερόδουλες». Οι ίδιες ενώσεις διαφωνούν λέγοντας πως μια απαγόρευση της πορνείας θα τη φέρει ξανά στα «υπόγεια» μετατρέποντας όσους εργάζονται σε αυτή σε εγκληματίες.
Πολλοί πολιτικοί είναι αυτοί που θεωρούν πως είναι απαραίτητες συγκεκριμένες τροποποιήσεις στο νόμο. Ανάμεσα σε αυτές είναι η απαγόρευση των ερωτικών υπηρεσιών με γυναίκες θύματα παράνομων κυκλωμάτων, αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει καθώς ο πελάτης δεν μπορεί να το ξέρει από πριν. Μια άλλη πρόταση είναι η δυνατότητα της αστυνομίας να μπορεί να κάνει ελέγχους σε οίκους ανοχής χωρίς την ανάγκη έκδοσης εντάλματος κάτι που δεν μπορεί να κάνει σήμερα.
Οι ενώσεις των ιερόδουλων διαφωνούν με τέτοια μέτρα τα οποία θεωρούν ως μη απαραίτητα και αντιπαραγωγικά. Ο νόμος του 2002 ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, λένε αλλά ήταν ένα μικρό βήμα, το οποίο θα έπρεπε υποτίθεται να ακολουθηθεί από νομιμοποίηση κάθε πτυχής της σεξουαλικής βιομηχανίας. «Αλλά αυτό δε θα συμβεί ποτέ. Το σταμάτησαν εξαιτίας της συντηρητικής αντιπολίτευσης» εξηγεί η Christiane Howe κοινωνιολόγος ο οποίος έχει γράψει ένα βιβλίο σχετικά με το θέμα, υποστηρίζοντας ότι η κακοποίηση η παράνομη διακίνηση και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην σεξουαλική βιομηχανία μπορεί να σταματήσει μόνο με την πλήρη νομιμοποίηση.
Η νέα κυβέρνηση στη Γερμανία είναι απίθανό όπως λένε να προχωρήσει στην πλήρη νομιμοποίηση της πονρ4είας, αλλά μόνο σε ορισμένες αλλαγές. Έτσι υπάρχουν προτάσεις για αύξηση του ορίου ηλικίας για το συγκεκριμένο επάγγελμα από τα 18 στα 21 χρόνια ή η απαγόρευση της κατ΄ αποκοπή προσφοράς ερωτικών υπηρεσιών. Η μόνη χώρα στον κόσμο που έχει νομιμοποιήσει πλήρως την πορνεία είναι η Νέα Ζηλανδία με το νόμο Act 2003 (PRA). Ο νόμος είναι σε ισχύ εδώ και 10 χρόνια περίπου. Τι γνώμη έχουν οι Νεοζηλανδοί; Θεώρησαν τη μετάβαση αυτή εύκολη.
Αλλά από την άλλη η Νέα Ζηλανδία δεν είναι στη θέση της Γερμανίας, ούτε και το αντίστροφο. Με τη γεωγραφική έννοια και με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται γύρω από την παράνομη διακίνηση γυναικών. Mέχρι όμως να βρεθεί λύση, και αν βρεθεί βέβαια –γιατί ένα από τα βασικά σημεία για να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα είναι να το θέλουν αυτοί που την επιδιώκουν- η Γερμανία θα εξακολουθήσει να είναι το μεγαλύτερο μπουρδέλο στην Ευρώπη. Με την κυριολεκτική έννοια όμως και όχι με την ελληνική. Γιατί το Βερολίνο έχει… οργάνωση. Το ίδιο και οi οίκοi ανοχής.
Πηγές: Foreign Policy, fair observer, taz.de
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου