Νονά, πού είναι η λαμπάδα μου;
Δύσκολη εποχή για βαφτιστήρια, δύσκολη εποχή και για νονές, αφού το έθιμο απαιτεί και παπούτσια και σοκολατένιο αυγό και τσουρέκι!...
Τι να πρωτοαγοράσει κι αυτή η έρμη η νονά; Και πόσο μπορεί να καταλάβει το πιτσιρίκι, ότι τα πράγματα άλλαξαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα;...
Ακούγεται αδύνατο, αλλά δεν είναι!
Υπάρχουν τρόποι για όλα και κυρίως για αληθινές ανθρώπινες σχέσεις!
Πριν χρόνια, οι νονές ορμούσαν στα πολυκαταστήματα και άδειαζαν τα ράφια αγοράζοντας για το βαφτιστήρι την ακριβότερη λαμπάδα, τα καλύτερα παπούτσια και ρούχα, για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα...
Από κει και ύστερα, τα πράγματα ήταν εύκολα. Μια επίσκεψη, λίγη κουβεντούλα, "ευχαριστώ", φιλάκια και γεια σας!...
Είχε καταλήξει μια τυπική, σχεδόν καταναλωτική επαφή, μαθαίνοντας και στα παιδιά να μετράνε την αγάπη με τα υλικά αγαθά και το ύψος της τιμής απόκτησής τους.
Θα μου πείτε: "Και πώς ήξερε το παιδί, αν αυτά που πρόσφερε η νονά, ήταν ακριβά ή φτηνά;"
Το παιδί δεν το ήξερε, το ήξερε όμως πάντα η μαμά, που αξιολογώντας τα δώρα, έδινε το μήνυμα και στο παιδάκι.
Ήρθε λοιπόν η ώρα, να εκτιμήσουμε καλύτερα τους ανθρώπους, τις πράξεις και τα δώρα τους, εξηγώντας στο παιδί μας, πως αυτό που μετράει περισσότερο είναι η αγάπη των γύρω μας και όχι τα δώρα τους.
Αν η νονά αντί να ξοδέψει μια μικρή περιουσία για να αγοράσει πασχαλινά δώρα, ξοδέψει λίγο χρόνο για να φτιάξει μια λαμπάδα με τα χεράκια της (δε χρειάζονται πολλά, ένα χοντρό κερί, κορδέλες, χάντρες και αγάπη) και ένα τσουρέκι και πάει στο βαφτιστήρι της, με ανοιχτή αγκαλιά να περάσει ένα όμορφο απόγευμα παίζοντας και συζητώντας, πέστε μου ποιο παιδί θα ήταν δυσαρεστημένο απ' αυτό;
Αν θέλετε τη γνώμη μου, κανένα!...
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου