Ένα βιβλίο και μια φιλία...

Ένα βιβλίο και μια φιλία...

Την άνοιξη που μας πέρασε, γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο. Αφορμή στάθηκε το blogging και η κοινή μας αγάπη στο γραπτό λόγο. Όταν θέλησα να μάθω περισσότερα για κείνον, ανακάλυψα ότι είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου, που για καιρό ήθελα να διαβάσω αλλά δυσκολευόμουν να βρω. Μου έκανε την τιμή να μου το στείλει από τις ΗΠΑ όπου ζει, με μια αφιέρωση που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας.

Σας μιλώ για το Διονύση Κονταρίνη και το βιβλίο του "Οι Αντίθετοι". Ένα βιβλίο που μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων που η ατυχία ή η τύχη, τους έφερε κοντά και τους άνοιξε δρόμους του μυαλού και της ψυχής, για όλα αυτά που βασάνιζαν και δυστυχώς βασανίζουν ακόμα τους Έλληνες.



Η ιστορία εξελίσσεται την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όπου η πατρίδα μας πλήρωσε με αίμα και διχασμό για πολλές δεκαετίες μετά και ακόμα πληρώνει...
Δύο νέοι άντρες βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα να πολεμούν ο ένας τον άλλο, για το "καλό" της πατρίδας.

Διαφορετικές οι αφετηρίες τους, διαφορετικές και οι ζωές τους μέχρι τη στιγμή που έπιασαν το όπλο για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Κοινή όμως η μοίρα τους από τότε και μετά, αφού σε ένα εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχουν μόνο, αδέρφια που σκοτώνονται και συμφέροντα, που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι.

Αυτό δίνει ο συγγραφέας με τρόπο άμεσο, απλό, αληθινό και ειλικρινή. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, διηγείται την ιστορία των δύο ανδρών, που βρέθηκαν αποκομμένοι από τις ομάδες τους στα άγρια βουνά. Οι δικοί τους, τους θεώρησαν νεκρούς και τους άφησαν πίσω.
Από τη στιγμή εκείνη, η μοίρα τους έγινε πιο κοινή από ποτέ. Όσο όμως προχωρά η ιστορία και οι δύο άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και αγωνίζονται μαζί για να σώσουν τη ζωή τους, συνειδητοποιούν πως η μοίρα τους ήταν πάντα κοινή! Κι ας ήταν διαφορετικοί κι ας προέρχονταν από διαφορετική κοινωνική τάξη ο καθένας. Η μοίρα τους ήταν κοινή, γιατί ήταν παιδιά της ίδιας πατρίδας, της ίδιας χώρας, της ίδιας Ελλάδας...

Καταλαβαίνουν πως δεν τους χώριζε τίποτα! Ή καλύτερα, αυτά που τους χώριζαν ήταν τα συμφέροντα εκείνων που τους έβαλαν να σκοτώνονται!
Έτσι προχωρούν χέρι - χέρι, ενωμένοι ως το τέλος και αποφασισμένοι να μην παίξουν άλλο αυτό το αιματηρό και βρώμικο παιχνίδι. Αποφασισμένοι να σταματήσουν να είναι τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα των "μεγάλων", που τους τοποθέτησαν εκεί.

Το βιβλίο, αποτελεί ένα ύμνο αδελφοσύνης και ομόνοιας, φιλίας και συνεννόησης. Δίνει στον αναγνώστη όλες τις ιστορικές πληροφορίες των γεγονότων της εποχής και διδάσκει ήθος! Μέσα από τις συζητήσεις των δύο ηρώων ο συγγραφέας αναλύει τα γεγονότα και τοποθετεί τα πράγματα στην αλήθεια, που λίγοι τολμούν να πουν, ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι ίδιον της φυλής μας ο διχασμός, αλλά τολμώ να πω πως ίδιον της φυλής μας είναι, να μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προσβλέπουμε σε "προστάτες" και "σωτήρες", καταλήγοντας να υπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας...

Υπήρξε σπουδαίο δώρο το βιβλίο αυτό, του οποίου το τέλος, αποτέλεσε για μένα ένα ακόμα συμβολισμό, της μοίρας που περιμένει όσους αφήνονται να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων!

Για να γνωρίσετε το Διονύση Κονταρίνη, επισκεφθείτε το blog του εδώ.

Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ!