Λίγο πριν ξεκινήσει ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Γάλλοι και Άγγλοι συμπεριφέρονταν υποχωρητικά απέναντι στις ξεκάθαρα επεκτατικές βλέψεις του Αδόλφου Χίτλερ, τακτική που αποτυπώθηκε στη Συμφωνία του Μονάχου. Την ίδια ώρα, ο ηγέτης της Γερμανίας εξασφάλιζε την ουδετερότητα της Ρωσίας με το σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπερντροπ, κίνηση που ουσιαστικά τον άφηνε ανενόχλητο εξ Ανατολάς για να μπορέσει να ξεκινήσει το αιματοκύλισμα του πλανήτη.
Ολες οι ηγέτιδες δυνάμεις, είτε πιστεύοντας ότι εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα είτε λόγω ανικανότητας στην άσκηση διπλωματικής πολιτικής, επώασαν το φίδι. Και τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι...
Σήμερα, η κυρίαρχη απειλή για τους πολίτες δεν προέρχεται από ένα κράτος-έθνος, αλλά από τις τρομοκρατικές οργανώσεις. Παλιότερα ήταν ο Μπιν Λάντεν, τώρα το ISIS. Κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η φανατική πίστη στη μουσουλμανική θρησκεία και η πρόκληση φόβου από μια σύγχρονη μορφή ανταρτοπολέμου, όπως είναι οι ξαφνικές επιθέσεις με βόμβες και καλάζνικοφ εναντίον άμαχου πληθυσμού.
Κοινώς, και προς το παρόν, η μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία δεν είναι ένας στρατός που προελαύνει οργανωμένα για να χτυπήσει τις θέσεις του εχθρού, αλλάθρησκευτικά τυφλωμένοι καμικάζι που ουσιαστικά θυσιάζονται στέλνοντας στον άλλο κόσμο εκατοντάδες αθώους πολίτες, αλλά και το μήνυμα πως κανείς δεν είναι ασφαλής πουθενά ανά τον κόσμο.
Φυσικά και υπάρχουν οργανωμένες δομές στις τρομοκρατικές οργανώσεις. Με την ηγεσία τους, έχουν «συνομιλήσει» και την έχουν σιγοντάρει μεγάλες δυνάμεις της υφηλίου. Το εκ νέου αγκάλιασμα του φιδιού, όπως είχε συμβεί και με τον Μπιν Λάντεν, αποδεικνύεται από δημοσιογραφικές έρευνες που αποκαλύπτουν ότι το ISIS δεν γιγαντώθηκε έτσι τυχαία, κάτω από τη μύτη των Αμερικανών, αλλά αποτέλεσε μέρος ενός σχεδίου για τα συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή.
Για ακόμη μια φορά, το «φίδι» αρχίζει και δαγκώνει παραπάνω απ' όσο ήθελαν οι μυστικές υπηρεσίες των κρατών χτυπώντας στην καρδιά του Παρισιού και προκαλώντας παγκόσμια κατακραυγή. Κατακραυγή που αναγκάζει πλέον τη λεγόμενη δημοκρατική δύση να δράσει.
Υπάρχει κάποιος που να βλέπει άλλη λύση από τη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και τις υπόλοιπες χώρες όπου κρατά προπύργια το ISIS; Νομίζω πως όχι. Το διακύβευμα στο άνοιγμα ενός τέτοιου πολέμου είναι ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει.
Μπορείς αύριο να ρίξεις μια πυρηνική βόμβα και να καταστρέψεις τα πάντα, αλλά τότε δεν θα είχαμε τη δημοκρατική απάντηση στην τρομοκρατία. Θα είχαμε το ρίξιμο ενός κεραυνού επί δικαίων και αδίκων, την εφαρμογή του «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι», δηλαδή ουσιαστικά θα γινόμασταν ίδιοι με τη φρίκη που καταδικάζουμε.
Επομένως, οι στοχευμένες επιθέσεις με απώτερο στόχο το ξήλωμα των φανατικών ισλαμιστών από την εξουσία συνιστούν τη μία και μοναδική λύση. Η επίθεση πρέπει να γίνει με κάθε μέσο και φυσικά με στρατιωτική παρουσία, αλλά με σεβασμό στους αμάχους και τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχει ακόμη και ο τρομοκράτης (όλοι θυμόμαστε τα βασανιστήρια των Αμερικανών στο Ιράκ).
Το γιατί προκρίνεται η στρατιωτική επέμβαση σε μια ξένη χώρα, είναι νομίζω προφανές. Η απειλή του ISIS δεν εξαντλείται στην κατάληψη μιας περιορισμένης χωρικά εξουσίας. Συνιστά, κατά δήλωσή τους, την απαρχή ενός πολέμου ενάντια στους αλλόθρησκους ανά τη γη, ένα κάλεσμα εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού στοιχείου και η πρώτη πράξη της επέκτασης του πολέμου έγινε στο Παρίσι με τον πιο αιματηρό τρόπο.
Ομως, το μίσος των φανατικών ισλαμιστών αποτελεί όχι μόνο το όπλο τους για στρατολόγηση νέων πυρήνων, αλλά και την ιδεολογική επίθεση που καλείται να αντιμετωπίσει ο κάθε δημοκρατικός πολίτης. Είναι μια επίθεση που ξυπνά τα πιο αρχέγονα ένστικτα στον αμυνόμενο και τα οποία πρέπει να αντιπαλέψουμε με λογική και σύνεση, δηλαδή με τα εφόδια που μας έδωσε η δυτική μας παιδεία.
Οι δημοκρατικές κοινωνίες οφείλουν να επιδείξουν την ψύχραιμη στάση τους απέναντι στους μουσουλμάνους πολίτες, τα εκατομμύρια αυτά των κατοίκων που ζουν και απολαμβάνουν τα -έστω αποσαρθρωμένα- ατομικά δικαιώματα της Δύσης. Δεν ήταν αυτοί -όσο κι αν το ISIS τους καλεί σε συμπόρευση- που πήραν τα καλάζνικοφ και ζώστηκαν με εκρηκτικά σκορπώντας τον τρόμο στο Παρίσι. Και δεν πρέπει να είναι αυτοί που θα την πληρώσουν με κρατικά μέτρα εναντίον τους ή με κοινωνικές συμπεριφορές που θα κατατείνουν στην γκετοποίησή τους.
Σίγουρα υπάρχουν μέλη τρομοκρατικών οργανώσεων που ζουν ανάμεσά μας, ενδεχομένως και στην Ελλάδα. Όπως υπάρχουν και παιδόφιλοι, δολοφόνοι και βιαστές. Αυτό δεν σημαίνει πως θα αφήσουμε το φόβο να καθορίσει τη στάση μας, γιατί τότε ο φόβος θα μας έχει ήδη νικήσει οδηγώντας σε ακόμη χειρότερες μέρες. Ο εντοπισμός των τρομοκρατικών στοιχείων συνιστά δουλειά της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών που οφείλουν να ενδυναμώσουν τη συνεργασία τους και την αποτελεσματικότητά τους απέναντι στον -ας τον πούμε- αόρατο εχθρό.
Πέρα όμως απ' όλα αυτά, η ρίζα της θρησκευτικής τρομοκρατίας (ή, αν θέλετε, της τρομοκρατίας με το μανδύα της σύγκρουσης πολιτισμών) βρίσκεται στην έλλειψη παιδείας.
Ενα θεοκρατικό καθεστώς (χριστιανικό, μουσουλμανικό ή ό,τι άλλο) είναι αυτόματα και σκοταδιστικό. Προωθεί στους πολίτες την απέχθεια για την άλλη άποψη, το φανατισμό και την ανελευθερία διαμορφώνοντας κακώς εννοούμενους μαχητές της πίστης.
Η Δύση έχει την υποχρέωση να διαδώσει τις ιδέες του Διαφωτισμού όχι με διάθεση επιβολής του πολιτισμού της, αλλά ως σύμφυτες με την υπέρτατη αξία του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι πάνω από τις θρησκείες όσο ειρηνοποιές ή φιλοπόλεμες είναι αυτές. Η αξία της ζωής και η ελευθερία στην έκφραση είναι δύο θεμελιώδη δικαιώματα που πρέπει να επικρατούν σε όλο τον κόσμο ανεξάρτητα σε ποιο Θεό πιστεύει ο καθένας.
Μια τέτοια «νίκη» απαιτεί συστηματικές προσπάθειες εκ μέρους των δυτικών δυνάμεων που δυστυχώς δεν έχουν δείξει ότι θέλουν να τις καταβάλουν. Κι έτσι θα έχουμε συνεχώς ένα φίδι στον κόρφο μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου