Ρωσική πολιτική και Κυπριακό

Του Άντυ Λοΐζου

Ανέκαθεν η Ρωσία ήταν μια φίλη χώρα προς την Κύπρο. Η πολιτική της είναι πολύ προσεγμένη και φυσικά πρώτο της μέλημα είναι η εξυπηρέτηση των ρωσικών εθνικών συμφερόντων. Η Ρωσία γνωρίζει πολύ καλά το κυπριακό πρόβλημα και δεν είναι τυχαίο γεγονός η ελληνομάθεια και η πολύχρονη παραμονή στην Κύπρο των περισσότερων πρέσβεών της.

Ανασκοπώντας τη ρωσική πολιτική στην Κύπρο, διαπιστώνουμε αβίαστα ότι αυτή πάντα εξυπηρετούσε την ίδια τη Ρωσία και την εξωτερική της πολιτική απέναντι στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και γενικότερα τα μέλη του ΝΑΤΟ και σε πολλές περιπτώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Παράλληλα, οι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία ήταν και είναι πολύ καλές, με εξαίρεση την περίοδο και τα γεγονότα που ακολούθησαν την κατάρριψη του ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους Σουχόι 24 και τη βάρβαρη δολοφονία του ενός πιλότου μέχρι την αποκατάσταση των σχέσεών τους μετά τη συνάντηση του Ρώσου Πρόεδρου, Vladimir Putin, και του Τούρκου ομόλογό του, Recep Tayyip Erdoğan. Ουδέποτε η Ρωσία έλαβε σκληρή θέση έναντι της Τουρκίας για την Κύπρο, πλην του 1964, με την επιστολή του Ν. Χρουτσώφ προς τον Ι. Ινονού, όταν η τελευταία απειλούσε με απόβαση στην Κύπρο. Άλλοι λόγοι για τους οποίους η Ρωσία δεν παίρνει στα σοβαρά την Ελλάδα και την Κύπρο είναι σαφείς, ακόμη και για τους πρωτοετείς φοιτητές των Διεθνών Σχέσεων. Οι κυριότεροι είναι οι εξής:

1. Το μέγεθος, οι παράγοντες ισχύος και η γεωπολιτική αξία της Τουρκίας, η οποία, παρά την αστάθεια που παρουσιάζει, χαρακτηρίζεται ως χώρα ΠΙΒΟΤ.
2. Η σημαντικότατη θέση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αφενός και δίπλα στη Ρωσία αφετέρου και σε σχέση με τον προαναφερθέντα πρώτο λόγο τής επιτρέπουν να ασκεί μια ισχυρή και διεκδικητική πολιτική.
3. Η πολύ χαμηλού επιπέδου ενάσκηση της εξωτερικής πολιτικής του Ελληνισμού, και δη έναντι της Τουρκίας, δια των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου, με τους πολύ χαμηλού επιπέδου και αποδυναμωμένους παράγοντες ισχύος, με ενισχυτικό παράγοντα τη διαφθορά σε Ελλάδα και Κύπρο και σε σχέση με την πλήρη αποδυνάμωση των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδος και Κύπρου και την κατάργηση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, πράγματα που καθιστούν τα δύο κράτη πλήρως αναξιόπιστα.
4. Η Ρωσία παίρνει θέση υπέρ της Κύπρου ή υπέρ της Τουρκίας ανάλογα, προκειμένου να δημιουργήσει ρωγμές στο ΝΑΤΟ.

Ενισχυτικότερα προς τα προαναφερθέντα και αυταπόδεικτα της πολιτικής της Ρωσίας στην Κύπρο είναι τα εξής:

1. Το 1974, κατά τις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής, όταν η Τουρκία κατάσφαζε Έλληνες, βίαζε και κατέστρεφε (ζητώ συγγνώμη από τους διάφορους τουρκολάγνους εξωραϊστές και υμνητές της Τουρκίας), τι έκανε η Ρωσία; Απλώς παρακολουθούσε με δορυφόρους, ελπίζουσα σε μια διάσπαση του ΝΑΤΟ ή σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο με εμπλοκή της Ελλάδος υπέρ της Κύπρου και κατά της Τουρκίας (πού πολιτικάντηδες με ελληνική ψυχή;).
2. Η απαθής στάση της Ρωσίας όταν η κυπριακή κυβέρνηση έστειλε αντιπροσώπους της προς αίτηση οικονομικής βοήθειας για την αποφυγή της οικονομικής καταστροφής.
3. Η χλιαρή στάση της Ρωσίας στις συνεχείς παραβιάσεις της κυπριακής ΑΟΖ από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας.

Οι Έλληνες, πάντα συναισθηματικοί και αλαφροΐσκιωτοι, εμπλέκοντας διάφορες λαϊκές παραδόσεις και δοξασίες με τον ρεαλισμό, πιστεύουν ότι οι θρησκευτικά ομόδοξοι Ρώσοι θα συνταχθούν με την Ελλάδα και την Κύπρο κατά της Τουρκίας. Τίποτα πιο φαιδρό. Οι Ρώσοι κοιτάζουν μόνο τα εθνικά τους συμφέροντα και το τελευταίο παράδειγμα είναι το ότι δεν δίστασαν να πουλήσουν τους Κούρδους του ΡΚΚ, επιτρέποντας στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να τους χτυπήσει με βαρέα όπλα και άρματα μάχης.

 Οι Ρώσοι κοιτάζουν μόνο τα εθνικά τους συμφέροντα και το τελευταίο παράδειγμα είναι το ότι δεν δίστασαν να πουλήσουν τους Κούρδους του ΡΚΚ, επιτρέποντας στην Τουρκία να εισβάλει στη Συρία και να τους χτυπήσει με βαρέα όπλα και άρματα μάχης.

Πρέπει οι Έλληνες, και πρωτίστως οι κυβερνήσεις και οι άσχετοι κατά το μείζον πολιτικοί να αντιληφθούμε δύο πράγματα και να τα εφαρμόσουμε με θρησκευτική ευλάβεια:

1. Στρατηγική (ισχυροί παράγοντες ισχύος και στοχοθεσία) και
2. Εθνικά συμφέροντα.

Δυστυχώς, ανέκαθεν στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στην Κύπρο κυβερνήσεις, πολιτικές ηγεσίες και λαός σκεφτόμαστε και ενεργούμε με την καρδιά και το συναίσθημα και σπανίως, για να μην πω ουδέποτε, με το μυαλό (όσοι έχουν). Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαία η κατάντια μας, γιατί πάντα περιμένουμε κάποιους να μας λυπηθούν και να μας βοηθήσουν, χωρίς εμείς να εργαζόμαστε για τη σωτηρία και την πρόοδό μας.

πηγή 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.