Δεν ξέρω πώς, πού και γιατί μα η μοίρα ήθελε να γνωριστούμε. Ναι, ίσως να φαίνεται κοινό και μελοδραματικό μα δεν πιστεύω στις τυχαίες συναντήσεις. Για κάποιον λόγο ήρθες στο δρόμο μου, έστω κι αν ήταν εντελώς τυχαία, έστω κι αν είχε ξεκινήσει σαν αστείο.
Ένιωσα κι ένιωσες, κι ας το απαρνιέσαι. Όχι, δεν είμαι εγωίστρια. Δεν το λέω επειδή έτσι θέλω. Ξέρω να αναγνωρίζω το ενδιαφέρον κάποιου. Πόσο μάλλον το δικό σου ενδιαφέρον…
Κατάφερες να με κάνεις να ρίξω τις άμυνες μου μαζί σου. Να ρίξω ένα τείχος που είχα κτίσει γύρω απ’ τη λέξη «έpωτας». Ούτε μια στάλα εγωισμού δεν έμεινε σε εμένα κι αυτό είναι ένα επίτευγμα για κάποια που έλεγαν πως είναι εγωίστρια.
Ας λες πως είμαι αδύναμη, πως αφήνομαι και δένομαι ενώ δεν πρέπει. Εγώ ξέρω πως όταν θες κάποιον, δε χωράνε ούτε πρέπει, ούτε μη, ούτε εγωισμοί και μικροπρέπειες. Θες κάποιον; Διεκδίκησε τον με όλο σου το είναι κι ας μην είναι εφικτό, κι ας φας τα μούτρα σου.
Δεν ξέρεις πόση δύναμη χρειάστηκε για να παραδεχτώ πως όντως νιώθω κάτι για εσένα. Πως τελικά ίσως να μην ήταν ενθουσιασμός, πως τελικά κατάφερες να αγγίξεις την παγωμένη μου και χρόνια κλειστή ψυχή μου.
Γι’ αυτό σου λέω. Άσε με να σε αγαπήσω όπως ξέρω. Χωρίς περιορισμούς. Νιώθω την ανασφάλειά σου σε κάθε κουβέντα και το φόβο σου. Μη ρωτάς γιατί, απλώς το νιώθω. Σε έχω μάθει κι ας σε τρομάζει που μια ξένη σε έχει μάθει αρκετά καλά. Ξέρω πως φοβάσαι να επενδύσεις σε έναν ευμετάβλητο άνθρωπο, που μια μέρα είναι καλά και την επόμενη είναι στα μαύρα του χάλια.
Δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ θέλω να σε πείσω πως δε θα σε αφήσω ποτέ μόνο. Μα τι να σου κάνουν τα λόγια. Δεν τα μπορώ τα λόγια. Μου αρέσουν περισσότερο οι πράξεις. Άσε με λοιπόν να σου το δείξω, μη με διώχνεις, ρε γ@μώτο. Και πάνω απ’ όλα, μην αμφισβητείς αυτά που νιώθω για σένα. Ναι, ίσως να φταίω κι εγώ κάπου εδώ μα εδώ σε θέλω.
Όταν ο κόσμος μου είναι έτοιμος να γκρεμιστεί, όταν δεν έχω πια το κουράγιο, σε θέλω δίπλα μου. Θέλω να περνάω τα πάντα μαζί σου.
Θέλω να σε έχω δίπλα μου το βράδυ, να χώνομαι στην αγκαλιά σου σαν μικρό παιδί και να κάνεις όμορφο το πρωινό μου ξύπνημα. Δεν ξέρω τι μου ξημερώνει αύριο. Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να μας βρει μαζί το πρωί. Απλά άσε με να είμαι μαζί σου.
Έχεις ριζώσει μέσα μου κι ας το βλέπεις αυτό και γελάς. Μέσα μου ξέρω πως με νιώθεις κι εσύ. Δε γίνεται να μην είναι αμφίδρομο αυτό. Δε γίνεται να νιώθω μόνο εγώ πότε είσαι καλά και πότε όχι.
Με τον τρόπο σου μου έχεις μάθει αρκετά πράγματα. Μου έχεις μάθει πως είναι να ξυπνάω το πρωί με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Πώς είναι να καταλαβαίνεις τον κάθε στίχο ενός τραγουδιού.
Ξέρω πώς νιώθεις. Μου το λες κάθε βράδυ στον ύπνο μου. Έρχεσαι σιγά και μου το σιγοψιθυρίζεις. Όχι, δεν είναι όνειρο. Απλά η απόσταση εκμηδενίζεται με τον έpωτα.
Γι’ αυτό, μωρό μου, αφέσου. Άσε με να σε αγαπήσω και να σε φροντίσω όπως ξέρω εγώ. Κι ας πιστεύεις πως είναι λάθος, κι ας νομίζεις πως θα σε πληγώσω. Μετά από τα όσα έχω περάσει μαζί σου, ακόμη πιστεύεις πως δεν μπορώ να αντέξω; Απλά δοκίμασε με και θα δεις…
Συντάκτης: Μαρία Τσίβικου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου