Μη με λυπάστε, δεν θέλω οίκτο, θέλω να ζήσω όπως όλοι.

Μη με λυπάστε, δεν θέλω οίκτο, θέλω να ζήσω όπως όλοι.

Γράφει η  Βασιλική Μαυρογονάτου *

Γεια σας, με λένε Γιώργο, είμαι 30 ετών, απόφοιτος πανεπιστημίου και κάτοχος μεταπτυχιακού. Γνωρίζω 3 γλώσσες. Είμαι και τετραπληγικός. Δεν ξέρω ακριβώς την αιτία της κατάστασής μου, απλά πιθανολογούμε. Λάθος γιατρού; Γενετική προδιάθεση; Λήψη φαρμάκων κατά την εγκυμοσύνη; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει. Έτσι είμαι….

Αναζητώ εργασία, έχω στείλει βιογραφικά σε πολλές μεγάλες εταιρίες, οι οποίες βλέποντας το βιογραφικό μου με καλούν άμεσα για συνέντευξη, δεν έχω παράπονο. Άλλωστε τα πτυχία μου είναι με άριστα. Έρχεται λοιπόν η μέρα της συνέντευξης. Είμαι στην τρίχα δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι πλήρως καταρτισμένος πάνω στο αντικείμενο. Ο πατέρας μου με μεταφέρει στην εταιρία. Δυσκολευτήκαμε λίγο να ανεβούμε στον τρίτο όροφο, όπου βρίσκεται ο διευθυντής προσωπικού, καθώς υπήρχαν σκάλες στην είσοδο και ο ανελκυστήρας ήταν κλειδωμένος, χρήση μόνο για εμπορεύματα. Τελικά μας εξυπηρέτησαν. Να το πρώτο βλέμμα οίκτου. Έφτασε η στιγμή της συνέντευξης, η έκπληξη του διευθυντή μόλις με αντίκρισε δεν περιγράφεται. Δεν πειράζει όμως, έχω συνηθίσει. Η συνέντευξη κράτησε μόλις λίγα λεπτά, δεν πρόλαβα καλά - καλά να μιλήσω για τις γνώσεις μου και τι θα προσφέρω. Λυπάμαι πολύ, αλλά η θέση είναι πολύ υπεύθυνη και ίσως πρέπει να αφιερώνεται περισσότερο χρόνο από αυτόν που διαθέτετε. Ίσως προκύψουν και ταξίδια, καταλαβαίνεται…  Λυπάμαι…

Μη με λυπάστε, δεν θέλω οίκτο, θέλω να ζήσω όπως όλοι. Έχω δικαίωμα να ζήσω έχω τα προσόντα να εργαστώ, ίσως περισσότερα από συνομήλικους μου. Έχω το δικαίωμα να βγω, να κάνω φίλους, να διασκεδάσω, να ερωτευτώ.  Μπορώ να ανταπεξέλθω σε δύσκολες καταστάσεις. Άλλωστε η ζωή μου δεν ήταν ποτέ εύκολη. Πάντα όμως ήμουν συνεπής. Στα μαθήματα, ήμουν πάντα πρώτος. Στις φυσικοθεραπείες δεν παραπονιόμουν ποτέ. Μετά από τις συχνές επεμβάσεις δεν το έβαζα κάτω, ακόμη και αν δεν υπήρχε θετικό αποτέλεσμα. Εγώ έδινα κουράγιο στους γονείς μου, όταν κατάκοποι γυρνούσαμε στο σπίτι. Στο πανεπιστήμιο, στο οποίο έπρεπε να με πηγαινοφέρνει ο πατέρας μου κάθε μέρα 100 χιλιόμετρα ήμουν πάντα ο καλύτερος στις εργασίες και στις εξετάσεις.

Το πανεπιστήμιο ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, είχα κάνει πολλές παρέες και φίλους. Στην ηλικία μου πια, δυστυχώς δεν μου έμειναν και πολλοί φίλοι. Όσο να ναι έχουν τις δουλειές τους και τις οικογένειές τους. Οπότε τον περισσότερο χρόνο τον περνάω στο σπίτι μπροστά στον υπολογιστή.

Έχω δικαίωμα και πρέπει να εργαστώ, ακόμη και για οικονομικούς λόγους. Πόσο καιρό θα με συντηρεί η οικογένειά μου; Ξέρω ο πατέρας μου μαζεύει χρήματα για το όταν φύγει, αλλά και εγώ πως θα ζήσω μόνος; Θέλω και έχω το δικαίωμα να αγαπήσω, έχω τεράστιο απόθεμα αγάπης να δώσω. Ξέρω θα πείτε, τι ψάχνεις; Κάποιον να σε φροντίζει; Όλοι μας όμως δεν έχουμε ανάγκη από φροντίδα; Κάποιες φορές μια γυναίκα φροντίζει έναν άντρα χωρίς να της επιστρέφεται ίχνος αγάπης, χωρίς να ακούσει ένα ευχαριστώ. Εγώ όλα αυτά είμαι διατεθειμένος να τα προσφέρω με το παραπάνω και θα βοηθάω σε όλα.

Δεν θέλω να με λυπάστε ούτε να με κοιτάτε στα πόδια, αλλά να με κοιτάζεται στα μάτια και να μου δώσετε δικαίωμα στη ζωή. Είμαι εδώ και υπάρχω.

*Οικονομολόγος – Ειδική Παιδαγωγός