Le Figaro: Η οικονομική πυραμίδα λειτουργεί στην Ελλάδα λόγω της Ευρωζώνης

Le Figaro: Η οικονομική πυραμίδα λειτουργεί στην Ελλάδα λόγω της Ευρωζώνης

INOSMI.RU 
Ο Jacques Sapir εξετάζει τους λόγους για την παραίτηση  του  Αλέξη Τσίπρα και την αποτυχία της πολιτικής του, η οποία ήταν το αποτέλεσμα μιας ιδεολογικής απόφασης να παραμείνει στην ευρωζώνη.

FigaroVox: Πρόσφατα ενεκρίθη  το τρίτο σχέδιο βοήθειας προς την Ελλάδα για πέντε χρόνια στο ποσό των € 86 δισεκατομμυρίων. Την Τετάρτη, οι υπουργοί της ζώνης του ευρώ ενέκριναν  το ξεκλείδωμα της πρώτης δόσης των 26 δισ. Ως εκ τούτου, την Πέμπτη η χώρα ήταν σε θέση να εξοφλήσει το χρέος της  έγκαιρα  για  € 3.400.000.000 προς  την ΕΚΤ. Αυτό δεν είναι καλή είδηση;


Jacques Sapir: Οι Πληρωμές από την Ελλάδα προς την  Ευρωπαϊκή  Κεντρική  Τράπεζας είχαν προγραμματιστεί και για αυτό δεν υπάρχει τίποτα περίεργο. Ωστόσο, οι λόγοι για αισιοδοξία δεν είναι και τόσο ευκρινείς . Η λεγόμενη βοήθεια προς την Ελλάδα αντιπροσωπεύει το σχέδιο για τη συντήρηση της φερεγγυότητας της χώρας για ένα  σύντομο χρονικό διάστημα με αντάλλαγμα μάλλον δρακόντειες προϋποθέσεις. Όλα αυτά θα επιτρέψουν την Αθήνα  να εξοφλήσει  τους πιστωτές. Αλλά για οποιαδήποτε ανάκαμψη από την κρίση δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Επιπλέον, το σχέδιο αυτό θα εμβαθύνει μόνο την κρίση και θα αποτελέσει τη βάση της  απίστευτης  λεηλασίας των περιουσιακών στοιχείων της ελληνικής κυβέρνησης από έναν  αριθμό  εταιριών (πρώτα απ 'όλα, Γερμανικών).  Αυτή η κατάθλιψη, που προκαλεί το λεγόμενο πρόγραμμα  βοήθειας θα συνεχιστεί  κατά το έτος 2016, και όχι μόνο.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Το να ισχυριζόμαστε το το αντίθετο, τότε κοροϊδεύουμε  τον εαυτό μας και  τους άλλους
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα θα είναι σε θέση να πληρώσει τα χρέη της, αλλά με ένα νέο δάνειο. πιθανόν το τέταρτο μνημόνιο. Στα οικονομικά, αυτό ονομάζεται «Ponzi» πυραμίδα. Κάτι παρόμοιο συνέβαινε  στην δεκαετία του 90  στην Ρωσία και στις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ.

Μήπως βιάζεστε  καταδικάζοντας το σχέδιο εκ των προτέρων σε αποτυχία;

Το σχέδιο έχει καταδικαστεί από όλους έμπειρους οικονομολόγους για την  κατάσταση στην Ελλάδα,  ακόμη και από  το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το ΔΝΤ, με αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να συμμετάσχει σε αυτό, αν δεν επιτευχθεί  συμφωνία σχετικά με τη διαγραφή τουλάχιστον του 35% του ελληνικού χρέους. Αλλά χωρίς το ΔΝΤ δεν θα είναι δυνατή η συμμετοχή του Ευρωπαϊκού μηχανισμού αλληλεγγύης για να βρεθούν κάποια κονδύλια. Ας ασχοληθούμε με σχεδόν ομόφωνη καταδίκη του σχεδίου από τους οικονομολόγους. Η Σχετική   μακροοικονομία, οδηγεί σε σημαντική μείωση της εγχώριας ζήτησης και θα αποσταθεροποιήσει την κοινωνία, λόγω της υπονόμευσης των μηχανισμών για την εξασφάλιση της σύνδεσης μεταξύ των γενεών, η οποία μέχρι στιγμής  έχει καταφέρει να μετριάσει την κοινωνική κρίση.
Είναι η ουσία της αντιπαράθεσης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των πιστωτών της για το θέμα των συντάξεων. Λαμβάνοντας υπόψη το χαμηλό επίπεδο των επιδομάτων ανεργίας, μέρος του πληθυσμού καταφέρνει να επιβιώνει μόνο χάρη στη βοήθεια των γονέων. Έτσι, η δραστική μείωση των συντάξεων θα επηρεάσει όχι μόνο τους ηλικιωμένους, αλλά και σε όλα τα τμήματα του πληθυσμού.

Όσον αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ανακοίνωσαν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις  δεν θα φέρουν  κανένα θετικό αποτέλεσμα. Οι εταιρείες  θα αρπάξουν  την ευκαιρία για ένα κομμάτι ψωμί  να αγοράσουν τις  κρατικές επιχειρήσεις. Αυτό είναι εμφανές στην ιδιωτικοποίηση των πιο κερδοφόρων  περιφερειακών  αεροδρομίων της Ελλάδας  από τη γερμανική εταιρεία, η οποία, παρεμπιπτόντως, ανήκει στην γερμανική κυβέρνηση. Και οι ίδιες οι ευρωπαϊκές αρχές, οι οποίες  συνήθως  παρακολουθούν στενά την πιθανή σύγκρουση συμφερόντων, αυτή τη φορά επέλεξαν  να κάνουν τα στραβά μάτια ... Η ιδιωτικοποίηση θα είχε νόημα μόνον εάν υπήρχαν  σαφείς  υποχρεώσεις των ξένων εταιρειών για επενδύσεις στην Ελλάδα, θα έπρεπε  να εξασφαλιστεί η εισροή φρέσκου χρήματος στην ελληνική οικονομία. Σχετικά με αυτό δεν χωρά καμιά συζήτηση, και το τρίτο μνημόνιο, στην πραγματικότητα, καταστρέφει  το σπέρμα μιας σοβαρής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο άρχισε να αναπτύσσει  η ελληνική κυβέρνηση.

Για να συνοψίσω, το "σχέδιο" οδηγεί σε αποσύνθεση του εισοδήματος των οικογενειών των Ελλήνων και την εγχώρια ζήτηση δεν κάνει τίποτα για την προώθηση των επενδύσεων στην Ελλάδα και μόνο θα τροφοδοτεί την διαφθορά  των καυσίμων, την οποία επέκρινε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Και όλα αυτά σε μια χώρα όπου πέντε χρόνια έχει δείξει μια ύφεση στην οικονομία, η ανεργία έχει υπερβεί το 28% και ο όγκος των παραγωγικών επενδύσεων πέφτει κατακόρυφα. Μάλλον θα μπορούσε να είναι χειρότερα, αλλά, με εξαίρεση το πυρηνικό βομβαρδισμό των Αθηνών, είναι δύσκολο να το  φανταστεί κανείς.

Την Πέμπτη, ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε ότι η παραίτηση του να επιταχύνει έτσι τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου. Απέτυχε να θέσει τέλος στην πολιτική της λιτότητας στην Ελλάδα. Ποιος, κατά τη γνώμη σας, είναι ο λόγος  αυτής της αποτυχίας;

- Η Παραίτηση του Τσίπρα – είναι ένα λογικό βήμα. Η κυβέρνηση έχασε την πλειοψηφία  και εφαρμόζει τα μέτρα που επιβλήθηκαν από την ευρωζώνη μόνο με βοήθεια από τις ψήφους  της αντιπολίτευσης.
Επιπλέον, ο Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι οι αξιολογήσεις του εξακολουθούν να είναι υψηλότερες  από ό, τι η  δεξιά και η κεντροαριστερά οι οποίες έχουν πλέον απαξιωθεί εντελώς.
Ο Τσίπρας φοβάται μόνο από την απότομη ενίσχυση της επιρροής της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ . Ας σημειωθεί ότι , στις 21 Αυγούστου 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παραιτήθηκαν από  το κόμμα και δημιούργησαν το δικό τους  κίνημα της  «Λαϊκής Ενότητας».


Υπό αυτές τις συνθήκες για τον  Τσίπρα ήταν αρκετά λογικό να επιταχύνει την  διεξαγωγή των πρόωρων εκλογών. Ελπίζει και πάλι να λάβει  την πλειοψηφία, και στο ελληνικό σύστημα το κόμμα νικητής λαμβάνει αυτομάτως επιπλέον 50 έδρες  από τις 300 διαθέσιμες στο κοινοβούλιο. Ο  Κίνδυνος για τον Τσίπρα δεν φαίνεται στην δύναμη της  "Νέας Δημοκρατίας" (που έχει  απαξιωθεί πολύ έντονα), αλλά  το  νέο κόμμα που χωρίσθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ . Αν  αυτό καταφέρει  να κερδίσει τουλάχιστον 5-6%, θα κάνει  ήδη ένα κατόρθωμα γιατί  μόλις προέκυψε η κίνηση αυτή , οπότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση να λάβει 25-26% συν το  "μπόνους" των 50 θέσεων  θα  πάρει και την υποστήριξη ενός από τα κόμματα  που υποστηρίζουν το μνημόνιο. Αλλά αν "Η Λαϊκή  ενότητα» είναι σε θέση να αυξηθεί σε ένα κύμα του  «όχι»  από το  δημοψήφισμα που έγινε στις  5 Ιουλίου (61%) και  κερδίσει περισσότερο από το 10% των ψήφων , θα περιπλέξει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση. Ειδικά κατά την αναμενόμενη ενίσχυση της ακροδεξιάς από την "Χρυσή Αυγή» που παίζει  στην αποτυχία και στην κρίση του  Τσίπρα  με τους πρόσφυγες που πλημμύρισαν την  Ελλάδα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.

Η Παραίτηση του Τσίπρα - είναι μια  πολιτική κίνηση, και όχι ότι αναγνωρίζει την ήττα του ή ότι είναι μια απερίσκεπτη κίνηση. Τα πάντα οφείλονται  από τη κούρσα  μεταξύ του  Τσίπρα και της αντιπολίτευσης. Ο Τσίπρας ελπίζει ότι η δημοτικότητά του θα διατηρηθεί  μέχρι τις  20 Σεπτεμβρίου στην αντιπαράθεση με την αριστερά. Αλλά αυτός είναι μόνο ένας υπολογισμός. Η απόφαση παραμένει στο  ελληνικό εκλογικό σώμα.


-Ποια ήταν τα κύρια λάθη του στους οκτώ μήνες στην εξουσία;

-Ο  Τσίπρας υπέστη σαφώς μια στρατηγική αποτυχία στην αντιπαράθεση του  με τους πιστωτές στο  Eurogroup. Ως αποτέλεσμα Τσίπρας βρέθηκε ο ίδιος  σε δύσκολη θέση να επιλέξει μεταξύ  μιας κακής συμφωνίας και στην διακοπή των σχέσεων με την Ευρωζώνη. Και αυτό  δεν έγινε χωρίς αντιπαράθεση. Υπάρχει σήμερα μια δημοφιλής θεωρία ότι η παράδοση της 13ης Ιουλίου είχε εγγραφεί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ 'όλα αυτά, είναι εύκολο να αντικρουσθεί.

Γνωρίζουμε πλέον ότι ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης  προετοιμάζονταν για την πίεση από το Eurogroup στην  Ελλάδα πριν από τις εκλογές στις 25 Ιανουαρίου. Το όλο θέμα αναπτύχθηκε από το «σχέδιο Β» του Βαρουφάκη που ήταν να δώσει στην ελληνική κυβέρνηση την ελευθερία να ελιχθεί σε περίπτωση που η Ευρωομάδα και η ΕΚΤ θα προσπαθήσουν να πνίξουν την Αθήνα, όπως τελικά και έγινε . Αλλά η λογική του «σχεδίου Β» σήμαινε  προετοιμασία για να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη.  Ο Τσίπρας  το αρνήθηκε, και κυρίως για ιδεολογικούς λόγους. Το γεγονός είναι ότι, ο Βαρουφάκης υποστήριζε το  ευρώ, υπό ορισμένες συνθήκες, ήξερε ότι η λογική του «σχεδίου Β» θα μπορούσε να οδηγήσει σε έξοδο από την Ευρωζώνη, και την ακολουθούσε . Από Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο η  θέση Βαρουφάκη  για το Ευρώ  είχε  αλλάξει. Ο ίδιος πιστεύει ότι μια ελληνική έξοδος από την Ευρωζώνη  είναι κακό, αλλά ένα μικρότερο κακό σε σχέση με την συμφωνία που έγινε στις 13 Ιουλίου και το τρίτο μνημόνιο.

Το στρατηγικό λάθος έγινε όταν παραδόθηκε  στις 13 Ιουλίου, αλλά ήταν η άμεση συνέπεια. Από άποψη τακτικής, ο Βαρουφάκης σωστά διαπραγματεύθηκε. Ακούγονταν οι προτάσεις  της ελληνικής κυβέρνησης και  ήταν πολύ σημαντικές. Δεν απέρριπτε  όλα τα μέτρα της λιτότητας, και πολύ σωστά τα συνέδεε  με τα προγράμματα για την αποκατάσταση της ανάπτυξης.

Παρά το γεγονός ότι ορισμένα μέλη του Τύπου έδειξαν  μια εικόνα για τις διαπραγματεύσεις  που φανέρωνε  την αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης σχετικά με όλα τα προτεινόμενα μέτρα. Αντίθετα, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης γνωρίζαν  πολύ καλά όλα τα προβλήματα του ελληνικού κράτους, το φορολογικό του σύστημα και το τεράστιο βάρος των ολιγαρχών στην οικονομία. Ωστόσο το Eurogroup απέρριψε συστηματικά οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις, και σε μεγαλύτερο βαθμό για  οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Εδώ διαφαίνεται επιθυμία του να τιμωρήσει την ελληνική κυβέρνηση και το λαό, καθώς και μια βαθιά και ειλικρινή περιφρόνηση για τη δημοκρατία.


- Ποιο ήταν το σημείο καμπής;

- Όσον αφορά τις αποφάσεις,  αυτές πάρθηκαν σε  μια συνάντηση μιας στενής επιτροπής  της κυβέρνησης το βράδυ της 6ης Ιουλίου όπου ο  Βαρουφάκης  εμφανίστηκε να είναι μειοψηφία. Σύμφωνα με πηγές στη Γραμματεία, ήταν αποφασισμένος να διασχίσει τον Ρουβίκωνα και όχι μόνο να εθνικοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες, αλλά και για να αναλάβει  την Κεντρική Τράπεζα. Ήταν απόλυτα κατανοητό ότι θα προκαλούσε  ρήξη των σχέσεων με την Ευρωομάδα και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Σε μια τέτοια κατάσταση η Ελλάδα αμέσως θα δήλωνε αδυναμία πληρωμών   που θα της έδινε το  προβάδισμα σε ισχύ για περαιτέρω διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές. Εκείνοι που λένε  ότι ο Τσίπρας  έκανε την μόνη δυνατή απόφαση, ή δεν ξέρω τι άλλο, στην πραγματικότητα λένε ψέματα.

Ούτως ή άλλως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η λιγότερο σημαντική καμπή σημειώθηκε νωρίτερα, όταν ο Τσίπρας δεν ακολούθησε την πρόταση του Βαρουφάκη  εν μέρει να χρησιμοποιήσει ένα «σχέδιο Β» τον Μάιο. Είναι δυνατόν να υποτεθεί  ότι  ενεργά  αναπτύσσεται  η  προσωπικότητα του  πολιτικού Βαρουφάκη που  θα μπορούσε στη συνέχεια επεκτείνει  τις σχέσεις του με την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και να προσπαθήσει να βρει  την πολιτική υποστήριξη που θα τον βοηθήσει να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων. Ας έχουμε  κατά νου ότι στα  μέσα Απριλίου ο Βαρουφάκης μπόρεσε να  οδήγησει την  διαπραγματεύσεις με το Eurogrupp  και τη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και με οποιονδήποτε άλλο χρειαζόταν.
Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από την ημερομηνία που μπορεί να σταμάτησε , το παιχνίδι προφανώς ξαναάνοιξε με  το δημοψήφισμα. Και πάλι, ο ισχυρισμός ότι η παράδοση της 13ης Ιουλίου είχε εγγραφεί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ -  είναι ένα ψέμα. Δεν λαμβάνουν υπόψη ότι εγίνοντο συζητήσεις  από τον Ιανουάριο έως τον Ιούνιο. Το μόνο είναι ότι  Βαρουφάκης πιθανώς να είχε   πολύ εξασθενημένη  τη δική του θέση, περιοριζόταν  στη συζήτηση  από τις κεντρικές αρχές  του ΣΥΡΙΖΑ.


Η αποτυχία του Τσίπρα δικαιώνει όσους μιλούν για την πιθανότητα μιας ενιαίας πολιτικής;

- Ύπαρξη  του «σχεδίου  Β» - είναι μία από τις αποδείξεις της δυνατότητας των άλλων πολιτικών. Παρ 'όλα αυτά είναι απαραίτητο να καταλάβουμε ότι αυτή η πολιτική για τους περισσότερους  σημαίνει μια ρήξη στις  σχέσεις  με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κάποια χρονική στιγμή. Η ελληνική κρίση (που, παρεμπιπτόντως, απέχει ακόμη πολύ από το να είναι μια ολοκληρωμένη πολιτική ) μας έδειξε την  αδυναμία των άλλων πολιτικών  εντός της ευρωζώνης. Αυτό το προφανές γεγονός έγινε σοβαρό πλήγμα για όλους όσους στηρίζονται  απολύτως  ειλικρινά  στο ευρώ, αλλά ενάντια στη λιτότητα. Τα δυο αυτά κεφάλαια είναι ασυμβίβαστα. Ή δεχόμαστε την οικονομία και τις αλυσίδες, και  κρατάμε  το ευρώ, ή απορρίπτουμε την οικονομία αυτή , αλλά έτσι πρέπει να φύγουμε από το  ευρώ
Το Ευρώ έγινε ένα εμπόδιο,  για τη δημοκρατία (το είδαμε στην Ελλάδα), καθώς και για την πολιτική της στήριξης της εργασίας και καταπολεμά α τη χρηματοδότηση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το  Ευρώ οδήγησε στην ενίσχυση και επέκταση της διαδικασίας της "χρηματιστηριοποίησης » των οικονομιών. Λόγω του ότι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες εισήλθαν στην αγορά ενυπόθηκων δανείων στις  ΗΠΑ με ό, τι αυτό συνεπάγεται το 2008. Έτσι,η ευρωζώνη ξεθεμελίωσε  μέρος της Ευρώπης στον τομέα της χαμηλής ανάπτυξης και δεν μπόρεσε  να την προστατεύσει από την οικονομική κρίση του 2007-2009. Το αποτέλεσμα είναι απολύτως σαφές. Η ευρωζώνη προϋποθέτει υλοποίηση της πολιτικής, που είναι  ολέθρια για την οικονομία. Στην πραγματικότητα, κατά την παραμονή στην ευρωζώνη οποιαδήποτε διαφορετική πολιτική είναι απλώς αδύνατη. Σε ένα από τα διδάγματα είναι η  ελληνική  κρίση. Ως εκ τούτου, η διάλυση της ευρωζώνης παρουσιάζεται ένα έργο προτεραιότητας. Με άλλα λόγια, η Ελληνική κρίση  έχει ξεκαθαρίσει το θέμα.

- Πώς θα  δημιουργηθεί  μια εναλλακτική λύση στην τρέχουσα ευρωπαϊκή πολιτική;

- Αν θεωρήσουμε αυτό ως μια εναλλακτική λύση είναι η  ρήξη των σχέσεων με το ευρώ (θυμηθείτε ότι ο σχηματισμός  οποιασδήποτε άλλης πολιτικής μπορεί να οικοδομηθεί μόνο με βάση την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ), αυτό σημαίνει την  ένωση των δυνάμεων της αριστεράς και την   υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Αξίζει να σημειωθεί σημαντικές αλλαγές στις θέσεις της Αριστεράς στο θέμα αυτό, για παράδειγμα, από τον ίδιο τον Jean-Luc Mélenchon στη Γαλλία. Υπέρμαχος  σε αυτήν την έκκληση είναι και ο πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών Stefano Fassino της Ιταλίας, το άρθρο του   οποίου  δημοσιεύτηκε σε ένα blog του  Γιάνη  Βαρουφάκη. Είναι αδύνατο να μην σημειωθεί το άρθρο  του Όσκαρ Λαφοντέν, ο οποίος το 2013 ζήτησε τη διάλυση της ευρωζώνης.

Όποια και αν είναι , η εναλλακτική λύση θα είχε νόημα μόνο αν η συμμετοχή σε αυτή  όλων των δυνάμεων, οι οποίες τώρα είναι  σε αντίθεση με το ευρώ. Ας θέσουμε ως καθήκον την προτεραιότητα για την  διάλυση της ευρωζώνης με  μια ευρεία στρατηγική συμμαχία, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων της δεξιάς, δεν είναι απλώς ένα λογικό αλλά και  ένα αναγκαίο βήμα. Διαφορετικά, θα πάμε  σε ένα αδιέξοδο. Αυτό είναι τώρα το μεγάλο ερώτημα  τα  αν πρέπει να μελετήσουμε  το ενδεχόμενο της κατάργησης της ευρωζώνης ως προτεραιότητα. Ο Fassino, ο Λαφοντέν και πολλοί  άλλοι απαντούν  καταφατικά.

Η εμφάνιση του Jean-Pierre Nicolas Chevenement κοντά στον Dupont-Aignan μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Τώρα μπορούν  πλέον κοντά στον στόχο  να θέσουν όρια τους. Παρά το γεγονός ότι όλα τα κινήματα και κόμματα, σίγουρα θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, χρειάζονται τουλάχιστον ένα ελάχιστο συντονισμού, έτσι ώστε να μπορέσουν να δράσουν  ακόμα και μαζί να προχωρήσουν  σε αυτή την πορεία.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο σχηματισμός κάποιου "Εθνικού  Απελευθερωτικού  Μετώπου"   δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα. Θα πρέπει να δημιουργηθεί   ένα πρόγραμμα «εθνικής σωτηρίας», που θα  βγεί  από τα «μέτωπα» και  η κυβέρνηση θα είναι σε θέση να το  εφαρμόσει όχι μόνο για την αποχώρηση από το ευρώ, αλλά και για την οργάνωση της οικονομίας,  του «Αύριο».
Ένα τέτοιο πρόγραμμα προϋποθέτει σοβαρές προσπάθειες στον τομέα των επενδύσεων, καθώς και νέους κανόνες για τη νομισματική πολιτική και την παρουσία του κράτους στην οικονομία, μια νέα αντίληψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, στην περίπτωση της Γαλλίας, η συνολική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Με άλλα λόγια, περνάμε από τη λογική της διάλυσης της οικονομίας της ζώνης του ευρώ στην  λογική της αναδιοργάνωσης.
Είναι αναπόφευκτο και έχουμε σε μεγάλο ιστορικό προηγούμενο, ένα πρόγραμμα του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στόχοι της αντίστασης δεν περιορίζονταν  σε αυτά, αλλά το  να εκδιώξουν  τον γερμανικό στρατό από τη χώρα. Το κίνημα θα πρέπει να  κατανοήσει την ανάγκη να αποκατασταθεί η Γαλλία, η οποία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε συστήματα στα 1939. Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - αυτό είναι σίγουρα μια πολύ ισχυρή ιδέα, είτε πρόκειται για τη Γαλλία ή την Ιταλία.

- Η αποτυχία της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς ανοίγει το δρόμο για εξτρεμιστές;

- Αυτό που  συνέβη σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αποτυχία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Στην πραγματικότητα, μόνο τα γεγονότα στην Ελλάδα την χαλύβδωσαν επιβεβαιώνοντας την . Αλλά εάν η ριζοσπαστική αριστερά δεν θα είναι σε θέση να ξεπεράσει (σε ​​ορισμένες περιπτώσεις δικαιολογημένα ) τις  προκαταλήψεις της για την υπεράσπιση της κυριαρχίας, αν η συμμαχία του  "Εθνικό Απελευθερωτικού  Μετώπου », που λέει ο Fassino, θα αποτύχει, τότε ναι, υπάρχει σημαντικός κίνδυνος ότι το εκλογικό σώμα σε διάφορες χώρες μπορεί να πέσει στα χέρια των εξτρεμιστικών κινημάτων. Ως εκ τούτου, όπως είπα, το μόνο που χρειάζεται είναι  να αφήσει πίσω απομονωτισμό, τις προκαταλήψεις και τις παλιές διαμάχες.

- Τι να πει κανείς για την συνάντηση του  Γιάννη Βαρουφάκη  με  τον  Arnaud Montemuro; Είναι μια επιδεικτική εκπροσώπιση ή η αρχή μιας πολλά υποσχόμενης Συμμαχίας;

- Και τα δυο!  Ο Arnaud Montebourg και Γιάννης Βαρουφάκης ήθελαν να φτιάξουν  ένα πραγματικό σόου. Δηλαδή, από τον τρόπο, τη λογική των γεγονότων, και σχεδόν ένα εμπόδιο. Ωστόσο, εξετάζοντας το  ως αναπαράσταση του συνόλου θα ήταν λάθος. Τέθηκαν ερωτήματα στην συνεδρίαση που είναι  περισσότερο από πραγματικά. Η αναδυόμενη συμμαχία σήμερα μπορεί να απορροφήσει και τους εκπροσώπους  των σοσιαλιστικών δυνάμεων. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Arnaud Montebourg θα πρέπει πολύ σύντομα να αποσαφηνίσει τη θέση του  σχετικά με το ευρώ, διότι η συμμαχία των αντιπάλων του ευρώ και των κοινωνικών-φιλελεύθερων δυνάμεων μπορεί να τον  ωθήσει στην σκιά.

Jacques Sapir (Jacques Sapir) - οικονομολόγος και ανώτερος συνεργάτης στην Μεταπτυχιακό Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS) και στο Κέντρο Έρευνας της εκβιομηχάνισης (CEMI)


http://inosmi.ru/