Από µικρός στην ορφάνια, ο Μακρυγιάννης αναγκάστηκε πρώτα να αγωνιστεί για την επιβίωσή του, έπειτα για το βιός του και µετέπειτα για την πατρίδα και τον αγώνα της για την απελευθέρωση.
Χάσε όλα τα περιττά κιλά με το νο1 αδυνατιστικό προιόν για το 2017Και στους τρεις αυτούς θεµελιώδεις σταθµούς του βίου του αρίστευσε. Γεννήθηκε το 1794 στον συνοικισµό Αβορίτι του Κροκυλείου Δωρίδας και όταν ήταν ακόµα βρέφος έχασε τον πατέρα του Δηµήτρη Τριανταφύλλου, ο οποίος δολοφονήθηκε από τους Τούρκους. Να πώς περιγράφει στα περίφηµα αποµνηµονεύµατά του τη γέννησή του:
«Η πατρίς της γεννήσεώς µου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονοµαζόµενον Αβορίτη. […] Οι γοναίγοι µου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπα-σα. Πολυφαµελίτες οι γοναίγοι µου και φτωχοί, και όταν ήµουνε ακόµα στην κοιλιά της µητρός µου, µιαν ηµέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώµο της, φορτωµένη στο δρόµο, στην ερηµιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εµένα. Μόνη της η καηµένη κι αποσταµένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελε-χώνεψε µόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εµένα και πήγε στο χωριό» (Β’ 11-12).
Το επώνυµο Μακρυγιάννης το απέκτησε αργότερα λόγω του ύψους του. Στα εφτά του κιόλας χρόνια, έχοντας ζήσει τη µαύρη φτώχεια, δούλεψε σαν υπηρέτης· ωστόσο, ένιωθε ταπείνωση και δεν ήθελε να κάνει τις δουλειές που του ανέθεταν οι αφέντες του.
«Εγώ έγινα ως εφτά χρονών. Με βάλαν να εργάζωµαι σε έναν εκατό παράδες τον χρόνον, τον άλλον χρόνον πέντε γρόσια. Αφού έκανα πολλές δουλειές, ήθελαν να κάνω κι’ άλλες δουλειές ταπεινές του σπιτιού και να περιποι-ώµαι τα παιδιά. Τότε αυτό ήταν ο θάνατός µου. Δεν ήθελα να κάµω αυτό το έργον και µ’ έδερναν και οι αφεντάδες και οι συγγενείς.»
Το 1811, ο γραµµατέας του Αλή Πασά και συµπολίτης του, Αθανάσιος Λιδωρίκης, τον παίρνει µαζί του και µεγαλώνει στην Άρτα και τα Γιάννενα. Εκεί όπως λέει και ο ίδιος «Καζάντισε τα ελέη του Θεού»!
Σε ηλικία 23 ετών, τρία χρόνια πριν ξεσπάσει η Επανάσταση των Ελλήνων υπόδουλων ενάντια στον Οθωµανό δυνάστη, καταφέρνει να αποκτήσει µια σηµαντική για την εποχή περιουσία. Αυτό το διάστηµα που σχετίζεται µε τις οικονοµικές του δραστηριότητες έχει επικριθεί από πολλούς µεταγενέστερους ιστορικούς, που τον παρουσιάζουν σαν έναν άνθρωπο καιροσκόπο του στενού ιδιωτικού συµφέροντος, ο οποίος, προκειµένου να πλουτίσει, δεν απέφυγε και την καταραµένη τοκογλυφία. Ιδιαίτερα επικριτικοί είναι ο Γεράσιµος Κακλαµάνης και ο Βασίλης Ραφαηλίδης στα βιβλία τους «Η Ελλάς ως κράτος δικαίου» και «Ιστορία (κωµικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974» αντίστοιχα. Εδώ παρουσιάζεται ένα άλλο πρόσωπο του αγωνιστή, που τον θέλει έµπορο καταφερτζή· ο Ραφαηλίδης τον κατηγορεί επιπλέον και ως αρχαιοκάπηλο, που είχε καταφέρει να κερδίσει µεγάλη κτηµατική περιουσία κάτω από την Ακρόπολη.
Μια ακόµα επώδυνη κατηγορία που προσάπτεται στον ήρωα Μακρυγιάννη είναι ότι η έχθρα του για τους Βαυαρούς προέρχεται από τα ρυµοτοµικά τους σχέδια, που προέβλεπαν απαλλοτριώσεις των κτηµάτων του. Από την άλλη, ο Κωστής Μοσκώφ, χωρίς να απαρνιέται τη φιλοχρήµατη πλευρά του χαρακτήρα του στρατηγού, αναδεικνύει τον µονοµερή χαρακτήρα µιας τέτοιας – ίσως και εµπαθούς – αντιµετώπισης της υπόστασής του, καθώς φωτίζει πληρέστερα αυτό που όντως υπήρξε µε µιαν έκφραση αποθεωτικής λιτότητας και περιεχοµένου: Σαράφης* Άγιος.
Ωστόσο, δίπλα στις κατεδαφιστικές και ισοπεδωτικές απόψεις υπάρχει και το αδιαµφισβήτητο γεγονός της µεγάλης του συνεισφοράς, µε λάθη και παραλείψεις, ανθρώπινες βέβαια, που τον ανέδειξε ως µια από τις σηµαντικότερες µορφές της Επανάστασης.Δείτε την επόμενη ή προηγούμενη σελίδα πατώντας τα νούμερα
Σελίδες — 1 2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου