ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ =ΚΑΤΑΓΩΓΗ

16/11/2012

Αρχίσαμε τις προετοιμασίες   δια τον στολισμό του χωριού μας Χριστούγεννα  μεγάλη γιορτή
πρέπει να ξεχάσουμε λίγο τα βασανα μας  που έχουμε  και αυτά  που έρχονται να δούμε για 
λίγο δίπλα μας τον συνάνθρωπο μας  και όσο μπορούμε να τον κάνουμε  αυτές τις μέρες
να ξεχάσει για λίγο τον πόνο του   και να περάσει ποιο χαρούμενα  τις γιορτές αυτές

ΔΏΣΕ ΛΛΊΓΗ ΧΑΡΆ  ΣΤΟΝ  ΣΥΝΆΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ  ΠΟΥ ΤΌΣΟ ΤΗΝ ΈΧΕΙ  ΑΝΆΓΚΗ

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Καταγωγή - Κλέφτης στο Μοριά

Καταγωγή - Γέννηση Ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης, ή όπως πολύ επιτυχημένα τον ονόμασε ο λαός κατά την διάρκεια του αγώνα του 1821, ο Γέρος του Μοριά, είναι μαζί με το Γεώργιο Καραϊσκάκη, οι δυο εξέχουσες στρατιωτικές φυσιογνωμίες της Επανάστασης, αλλά και ταυτόχρονα ολοκληρωμένοι φορείς κοινωνικών επιδιώξεων στον αγώνα. Πιο αυθόρμητος ο δεύτερος και αφοσιωμένος σ' ένα λαϊκό επαναστατικό ιδανικό, ευελικτότερος ο πρώτος, αυτό που λέμε "Μωραϊτης" για να χαρακτηρίσουμε μια σταδιοδρομία όπου και ο συμβιβασμός με τον πολιτικό αντίπαλο αποτελεί μέρος της όλης τακτικής, κατακάλυψαν με τη στρατιωτική τους κυρίως ιδιοφυϊα τα σκληρά χρόνια της επικής μάχης και γέμισαν τις σελίδες της ιστορίας με το όνομά τους. Άτυχος ο Καραϊσκάκης, βρήκε το θάνατο στη σύγκρουσή του με τον εχθρό από χέρι, όπως υποπτεύεται η αδέκαστη ιστορική έρευνα, πολιτικού αντιπάλου που δρούσε συνωμοτικά εναντίον του μέσα στις γραμμές της Επανάστασης. Τυχερός ο Κολοκοτρώνης επέζησε για να γνωρίσει τον πολιτικό διωγμό στη Βαυαροκρατούμενη Ελλάδα , να εισπράξει μια θανατική καταδίκη για τις ρωσόφιλες ιδέες του και να πεθάνει μέσα σ'ένα κλίμα γενικής αναγνώρισης της προσφοράς του στον αγώνα , αφού κατάφερε ν'ανέβει κοινωνικά και να συμπεθερέψει, πληβείος αυτός, με τα καλπάκια των αρχόντων - η κλέφτικη κάππα του με τη φαναριώτικη γούνα, όπως ο ίδιος έλεγε παίζοντας για την κοινωνική του διαφοροποίηση. Και πραγματικά η κλεφτική κάππα του είχε ρίζες μέσα στο επαναστατικό έδαφος της Ελλάδας από τα μέσα του 18ου αιώνα. Η φαμελιά του στο Μοριά είχε στο κλαρί πενήντα χρόνια πριν γεννηθεί ο Θοδωράκης και ως την έκρηξη της Επανάστασης κάπου εβδομήντα Κολοκοτρωναίοι είχαν βρει το θάνατο από το βόλι του Τούρκου. Είναι οι περίφημες "Κολοκοτρωνέικες αμαρτίες" της λαϊκής μας παράδοσης, που σα φράση παρομοιώδης επαναλαμβάνεται και σήμερα στα χείλη των Ελλήνων. Ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770 στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας. Ήταν μια εποχή που ο Μοριάς ήταν και πάλι ανάστατος εξαιτίας των "Ορλωφικών". Ρούσικα στρατεύματα σταλμένα από την τσαρίνα Αικατερίνα τη Β΄, υπό τους αδελφούς Ορλώφ είχαν βγεί με καράβια στο Μοριά και πολεμούσαν τους Τούρκους. Πήρε φτερά η ρωμέινη κλεφτουριά. Θάρεψε πως ήρθε η ώρα του "ξανθού γένους" να λευτερώσει τον τόπο και βγήκε στο χορό δίπλα στους Ρώσους αδελφούς. Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη κ ά π ο ς στην Κόρινθο, ο περίφημος Κωνσταντής, είχε πολεμήσει στα 1769 τους Αρβανίτες που χαλούσαν το Μοριά μαζί με τα τρία αδέλφια του, τον Αποστόλη, το Γιώργη και τον Αναγνώστη. Στα 1771 ο Κωσταντής Κολοκοτρώνης είχε ανοίξει σκληρό πόλεμο με τους Τούρκους. Κι η δύστυχη η μάνα του, βαρεμένη, φεύγοντας το μαχαίρι των Τούρκων, που την κυνηγούσαν μαζί μ'άλλους κατατρεγμένους , στάθηκε με την ψυχή στο γέννας. Και στις 3 του Απρίλη 1770 γέννησε στο ύπαιθρο, χωρίς καμία βοήθεια , το μεγάλο πολέμαρχο του 1821, το Θόδωρο Κολοκοτρώνη. Η μάνα του Κολοκοτρώνη βαστούσε από το σόι των Κοστακαίων της Αλωνίσταινας. Κι όταν στα 1780 οι Τούρκοι Μπαρδουνιώτες σκότωσαν τον άντρα της και δυο αδέλφια του, πήρε τα παιδιά της και κατέφυγε στο πατρογονικό της. Γλίτωσε μόνο ένας μπάρμπας του Θοδωράκη, ο Αναγνώστης , απο το Κολοκοτρωνέϊκο θανατικό. Τα παιδικά του και τα εφηβικά του χρόνια ο Θοδωράκης τα πέρασε στην Αλωνίσταινα κι αργότερα στην Άκοβα, κοντά στους μπαρμπάδες του στους Κοτσακαίους. Κι όταν έγινε δεκαεφτά χρονών, κατέχοντας στην εντέλεια την τέχνη των αρμάτων, πήρε θέση οπλαρχηγού στην περιοχή και συνάμα τον πάντρεψαν στο Λιοντάρι με την Κατερίνα Καρούσου , θυγατέρα προεστού. Ο ειρηνικός του βίος δεν κράτησε πολύ. Ο Μορριάς ήταν ηφαίστειο εκείνη την εποχή. Ο Θοδωράκης ανταλλάσσοντας το βίο του κάπου με τη ζωή του κλέφτη στα πρώτα νιάτα του , βρέθηκε στα 1792 να υποστηρίζει , μαζί με το θρυλικό Ζαχαριά , τη μεγάλη υποχώρηση του θριλικού κλέφτη Ανδρούτσου - πατέρα του Οδυσσέα - από τη Μάνη προς τις βορεινές ακτές του Μοριά , την παραλία της Βαστίτσας. Η κλέφτικη εκείνη εποποιία , που από τη νεοελληνική μας ιστορία χαρακτηρίστηκε "Ξενοφώντειος" γιατί θύμιζε την "κάθοδο των Μυρίων" από την καρδιά της Μ.Ασίας προς τη θάλασσα , ήταν η πρώτη μεγάλη επιχείρηση που έπαιρνε μέρος ο Κολοκοτρώνης σε ηλικία μόλις εικοσιδύο χρονών. Κλέφτης στο Μοριά Μπαίνοντας ο 19ος αιώνας, στα 1800, βρήκε την κλεφτουριά του Μοριά δυναμωμένη. Η Τουρκία έπαιρνε την κάτω βόλτα. Η εξουσία του σουλτάνου αδυνάτιζε , οι μπέηδες κι οι πασάδες σήκωναν κεφάλι να κάνουν δικά τους ντοβλέτια. Σα να μην έφτανε η εσωτερική κρίση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν κι ο μπελάς των Ρώσων και του Ναπολέοντα που έσφιγγαν εξωτερικά την Τουρκία σε σιδερένια αρπαγή. Μπροστά σ'αυτή την κατάσταση η Υψηλή Πύλη άρχισε να παίρνει δραστήρια μέτρα για να σώσει ότι ήταν δυνατό να σωθεί. Έσφιγγε τα λουριά στο Μοριά , αύξαινε τη φορολογία, η τρομοκρατία γινόταν αφόρητη και έβαλε μπρός ν'αφανίσει την κλεφτουριά με τη φωτιά και το σίδηρο. Ώστόσο το ξεπάτωμα των κλεφτών δεν ήταν εύκολη δουλειά, ιδιαίτερα τούτη την εποχή της ακμής τους . Γι'αυτό οι Τούρκοι γύρεψαν τη συνεργασία των κοτζαμπάσιδων. Έριξαν πολύ χρυσάφι και στράφηκαν ιδιαίτερα να εξαρθρώσουν με το σίδηρο και την προδοσία το δίχτυ των "γιατάκηδων"ή "κουμπάρων", ένα είδος υποτυπώδους πολιτικής οργάνωσης στα χωριά που έδινε κατοικία - γιατάκι - και τροφή στους κλέφτες. Η επιχείρηση αυτή των Τούρκων άρχισε ν' αποδίνει καρπούς. Το 1803 οι κλέφτες του Μοριά κάλεσαν σύναξη στα Σουλιμοχώρια της Μεσσηνίας για ν'αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Στη σύναξη εκείνη παρεβρέθηκαν τα μεγαλύτερα ονόματα της κλεφτουριάς της εποχής: Ζαχαριάς , Αναγνωσταράς , Θανάσης Περτμέζας ,Τρίγκας , Πέτροβας , Νταγγρές κ.α. Εκεί καταγγέλθηκε ότι ο Δεληγιάννης κι ο Ζαϊμης, προεστοί του Μοριά, συνεννοήθηκαν με το βοϊβόντα της Πάτρας να χαλάσουν τον Κολοκοτρώνη. Ο διωγμός συνεχίστηκε ασταμάτητα τα επόμενα χρόνια. Οι Τούρκοι κυνηγούσαν καταπόδι τους κλέφτες. Οι Κολοκοτρωναίοι, κατατρεγμένοι και πεινασμένοι, πάτησαν τα Βερβαινά της Τσακωνίας και ζήτησαν ψωμί από τους κοτζαμπάσηδες. Αυτοί όμως, ξεθαρρεμένοι από την τούρκικη εκστρατεία, απάντησαν: "για τα τομάρια σας έχουμε μοναχά βόλια!". Τότε οι Κολοκοτρωναίοι, με κεφαλή το Γιάννη, που τον παρανόμαζαν και Ζορμπά για το βίαιο και ανυπόταχτο χαρακτήρα του , δεν βάσταξαν: ρίχτηκαν στα σπίτια των κοτζαμπάσηδων και τα ξεπάτωσαν όλα με τη φωτιά και το σίδηρο. Τα σπίτια του παπά Σωτήρη και του κοτζαμπάση Αδραχτά, επειδή ντουφέκισαν από μέσα τους κλέφτες, έγιναν στάχτη. Ήρθε ύστερα η σειρά των κεφαλάδων του χωριού. Από τα κοτζαμπάσικα σπίτια δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα. Χαλασμός φοβερός, που δεν είχε το ταίρι του στα χρονικά της κλεφτουριάς. Όσοι γλίτωσαν από τους προεστούς έτρεξαν στο Μόρα βαλεσή της Τριπολιτζάς και ζήτησαν βοήθεια για το χαλασμό των κλεφτών. Και ο Σεϊτ Οσμάν, που κείνη την εποχή ήταν βαλής στο Μοριά, οργάνωσε ένα πανίσχυρο καταδιωκτικό σώμα με κεφαλή τον Κεχαγιάμπεη. Μάζεψε αυτός ασκέρι πολύ, πήρε μαζί του κρεμάλες, τσεκούρια, σφυριά, σούβλες, χρωματιστά παλούκια κι άλλα όργανα χαλασμού και βασανηστηρίων και ξεκίνησε. Ο σουλτάνος είχε αποσπάσει από τον Πατριάρχη συνοδική εγκύκλιο εναντίον των κλεφτών και ο Κεχαγιάμπεης έβαλε τους παπάδες να τα διαβάσουν στις εκκλησίες. Τούρκοι και Ρωμιοί κοτζαμπάσηδες ξεκίνησαν μαζί ν'αφανίσουν τους κλέφτες. Μάζεψαν οι Κολοκοτρωναίοι τις πληροφορίες τους για την εκστρατεία των εχθρών τους κι άρχισαν να αναζητούν λύσεις και διέξοδο. Στη σύναξη του νταϊφά ρίχτηκαν πολλές γνώμες. Οι πολλοί τάχτηκαν με τη γνώμη να καταφύγουν στη Ζάκυνθο. Μ'αυτή συμφώνησε κι ο Θοδωράκης. Υπήρξαν όμως και μερικοί που είχαν αντίθετη γνώμη. Εκείνη την εποχή τα Επτάνησα ήταν ρωσοκρατούμενα και οι ρούσικες αρχές μάζευαν τους κλέφτες που κατέφευγαν εκεί, τους κατέτασσαν σε άτακτα σώματα και τους έστελναν στην Ιταλία να πολεμήσουν εναντίον των Γάλλων. Και τη μεταχείρηση αυτή δεν την ήθελαν πολλοί από τον Κολοκοτρωνέικο νταϊφά. Με τη γνώμη τούτων των τελευταίων τάχτηκε κι ο αδελφός του Κολοκοτρώνη, ο Γιάννης. -Άφτο , Θοδωράκη , του είπε και κοίτα τίποτ' άλλο. Εγώ τόχω κάλλιο να με φάνε τα όρνια του τόπου μου! Η φάση του διωγμού που επακολούθησε ήταν φοβερή. Το μεγαλύτερό του βάρος το σήκωναν οι Κολοκοτρωναίοι. Κοντά στο χωριό Αλειτούργι τους πλάκωσαν καμιά εφτακοσαριά Τούρκοι. Οι κλέφτες τους κυνήγησαν, μα ήταν η τελευταία τους νίκη. Απ'δώ και μπρός πάνε από το κακό στο χειρότερο... ......