Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει με ακρίβεια την ετυμηγορία της Βουλής στις τρεις ψηφοφορίες

Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει με ακρίβεια την ετυμηγορία της Βουλής στις τρεις ψηφοφορίες για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας. Ούτε χρειάζεται άλλωστε. Ό,τι σκοπεύουν να ψηφίσουν οι βουλευτές, θα το μάθουμε σε ζωντανή μετάδοση και κανείς δεν θα μπορεί να κρυφτεί.

Αυτό όμως που οφείλουν οι ίδιοι – όλοι μαζί και ένας–ένας ξεχωριστά - ανεξάρτητα από το αν θα βγει πρόεδρος ή όχι, είναι να μην βγει τραυματισμένος ο Κοινοβουλευτισμός. Να μην στραπατσαριστούν οι θεσμικές λειτουργίες της Δημοκρατίας στις οποίες εντάσσεται η δραστηριότητα των βουλευτών.

Πρωτίστως να μην οδηγηθούμε στην ανάδειξη προέδρου - τώρα ή μετά από εκλογές - το κύρος του οποίου θα έχει ήδη θυσιαστεί στο βωμό μιας ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης χωρίς όρους. Ενός προέδρου που δεν θα μπορεί να επιτελέσει το ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος, γιατί θα έχει προκύψει με ακρωτηριασμό του πολιτεύματος.

Ήδη το τελευταίο διάστημα υπάρχουν αρνητικά προμηνύματα που δυναμιτίζουν την πολιτική ομαλότητα και οδηγούν σε αυτή την εξέλιξη. Ας τα καταγράψουμε για να ξέρουμε με ποιο σκοινί πρέπει να «κρεμάσουμε» όσους θα συμβάλουν στην επιδείνωση αυτής της κατάστασης.

Η κυβέρνηση καθημερινά ναρκοθετεί τη διαδικασία, καθώς τη συνδέει με την επιβίωση της.

Πρώτον: Η κυβέρνηση από τη θέση της φέρει τη βαρύτερη ευθύνη και μέχρι στιγμής δεν ανταποκρίνεται. Αντίθετα, καθημερινά ναρκοθετεί αυτή τη διαδικασία, καθώς τη συνδέει με την επιβίωση της. Είναι απίστευτος ο κυνισμός με τον οποίο ζητάει την εκλογή προέδρου για να παραμείνει στην εξουσία - την οποία ομολογεί ότι δεν θα της έδιναν οι πολίτες αυτή τη στιγμή - σαν να τελειώνει η Ιστορία, αν δεν κυβερνούν τα δυο κόμματα που κυβερνούν, με τα γνωστά αποτελέσματα από το 1974.

Σε αυτό το πλαίσιο, κινείται με ακραίο τρόπο σε δυο μέτωπα. Στο παρασκήνιο ασκεί πιέσεις σε βουλευτές και στο προσκήνιο δημιουργεί κλίμα φόβου για τους πολίτες, επιστρατεύοντας ακόμη και διεθνείς παράγοντες που δεν έχουν κανένα λόγο στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και τους γνωστούς επικοινωνιακούς τσαρλατάνους της.

Ένας από αυτούς, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι εκθέτει αυτούς στους όποιους νομίζει ότι προσφέρει υπηρεσίες, έλεγε ότι πρέπει να εκλεγεί πρόεδρος επειδή είναι βέβαιο ότι, αν δεν εκλεγεί η ΝΔ, θα χάσει τις εκλογές και θα έλθει στην εξουσία ένας... κομμουνιστής, ο οποίος «μέχρι τα 30 χρόνια του πουλούσε τον “Ριζοσπάστη” και έκανε καταλήψεις!». Στα κονσερβοκούτια,τους εαμοβούλγαρους, τους συνοδοιπόρους τους και άλλους εχθρούς της πατρίδος δεν έφτασε ακόμη.

Γι αυτό το τοξικό πολιτικό περιβάλλον η κυβέρνηση συνέβαλε και με την απόφαση της να καταργήσει την παράδοση που ακολούθησαν όλοι οι Πρωθυπουργοί -από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1995- να προτείνουν υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας από την άλλη παράταξη.

Ο Σταύρος Δήμας είναι ευπρεπής πολιτικός, αλλά είναι αντιπρόεδρος της ΝΔ. Αν στη θέση του ήταν κάποιος που δεν θα είχε σχέση με την ΝΔ, δεν θα επέτρεπε σε κάποιους να επιδίδονται σε ακρότητες για την εκλογή του, ούτε να προσκαλούν τους πάντες πέραν της ΝΔ.

Ενδεχομένως δεν θα διενοείτο ούτε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να καλεί τους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ του προέδρου για να μη χάσουν την υπόλοιπη θητεία τους – σαν να τους λέει ότι μόνο με ταπεινά κριτήρια μπορούν να αποφασίσουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνδέσει την πολιτική τύχη του με την προεδρική εκλογή – ενώ υπάρχει πολιτική ζωή και μετά από αυτή

Δεύτερον: Τόσο η μείζων αντιπολίτευση όσο και κάποια από τα μικρότερα κόμματα εκτοξεύουν στο πολίτικο κλίμα τις δικές τους τοξικές βόμβες. Οι καταγγελίες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από τον Πάνο Καμμένο, ότι υπάρχει στο παρασκήνιο συναλλαγή, εκβιασμοί ή άλλες αθέμιτες πρακτικές δεν συνοδεύτηκαν ως τώρα με το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο. Συνεπώς υπονομεύεται και από την πλευρά τους η ομαλότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συνδέσει την πολιτική τύχη του με την προεδρική εκλογή – ενώ υπάρχει πολιτική ζωή και μετά από αυτή. Τα στελέχη του προεξοφλούν ότι ένας βουλευτής που θα κάνει αντίθετη επιλογή αυτομάτως μπαίνει στην κατηγορία του υπόπτου για εξαγορά. Τι είδους νοοτροπία είναι αυτή; Γιατί δεν δικαιούται να κάνει την επιλογή του χωρίς αυτό να υποκρύπτει τίποτε αθέμιτο; Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να του καταλογίσει ότι κάνει λάθος, ότι διαιωνίζει την σημερινή κυβερνητική εξουσία και ενδεχομένως να έχει δίκιο. Αλλά με ποια λογική τον στιγματίζει ηθικά, χωρίς να μπορεί να το αποδείξει;

Ακόμη και αν μιλήσουμε για αποστασίες από κόμματα, δεν είναι αυτό πρωτίστως υπόθεση των ίδιων των κομμάτων; Με ποια έννοια μπορεί η αξιωματική αντιπολίτευση να ασκεί ρόλο παιδονόμου στις άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες;

Σε τι θα έβλαπτε τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι έτσι κι αλλιώς στο άλογο καβάλα, αν ορισμένα στελέχη του κινούνται με χαμηλότερους τόνους στο δημόσιο χώρο αυτή την περίοδο;

Δεν αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας ότι και η δική του ρητορική λειτουργεί συμπληρωματικά στην εμπρηστική ρητορική Σαμαρά –Βενιζέλου; Τι διαφορά έχει από τον Άδωνι και τη Βούλτεψη που προβλέπουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς αν επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, από τον ίδιο, όταν λέει ότι ο Σαμαράς «είναι ικανός να ...προκαλέσει, επίτηδες, διαφυγή κεφαλαίων για να τη χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ»; Αν υπάρχει κάποια ένδειξη γι' αυτό γιατί δεν καλεί τον εισαγγελέα – καθώς στη δική του αρμοδιότητα θα εντάσσονταν μια τέτοια δραστηριότητα;Σε τι διαφέρει μια τέτοια Αριστερά, από την παλιά Δεξιά που φόρτωνε στην Αριστερά ακόμη και τα φυσικά φαινόμενα;

Οι βουλευτές δεν πρέπει απλώς να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, αλλά να το εκδηλώνουν και εγκαίρως.

Τρίτον: Όπως ο ψηφοφόρος έχει την ευθύνη του πίσω από το παραβάν για όσα του συμβαίνουν στη συνέχεια, έτσι και οι βουλευτές έχουν την ευθύνη τους για τις συνθήκες στις όποιες καλούνται να καταθέσουν την ψήφο τους στην προεδρική εκλογή. Αυτό δεν αφορά μόνο όσους ακολουθούν τις αποφάσεις των κομμάτων τους. Αφορά κυρίως όσους βρίσκονται ενδιάμεσα και, δεν αποφεύγουν απλώς να πάρουν καθαρή θέση, αλλά εμφανίζονται και διαθέσιμοι για κάθε ενδεχόμενο, δίνοντας λαβή για εικασίες συναλλαγών πάσης φύσεως. Κάνει μπαμ από μακριά η περίπτωση συγκεκριμένου βουλευτή που ορκίζονταν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφίσει υπέρ της εκλογής προέδρου και τώρα διαβεβαιώνει για το αντίθετο και επιτίθεται στον... ΣΥΡΙΖΑ! Οι βουλευτές δεν πρέπει απλώς να έχουν το θάρρος της γνώμης τους, αλλά να το εκδηλώνουν και εγκαίρως. Η τακτική της τελευταίας στιγμής εγκυμονεί κινδύνους και για τους ίδιους, αφού επιτρέπει σε διάφορους μηχανισμούς να κάνουν τα δικά τους σκοτεινά παιχνίδια.

Συμπέρασμα: Στα χέρια των κομμάτων και των βουλευτών βρίσκονται αυτές τις ημέρες τα πιο βασικά αγαθά της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Οι πολιτικές εξελίξεις θα διαμορφωθούν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και ο καθένας θα κριθεί για την συμβολή του σ' αυτές.

Αυτό όμως που δεν πρέπει να διαμορφωθεί πάρα μόνο με ένα και μοναδικό τρόπο, είναι η ικανότητα του πολιτικού συστήματος να προστατεύει τον εαυτό του, από τον... εαυτό του.

Αυτό που δεν επιτρέπεται να συμβεί μετά το τέλος της διαδικασίας της εκλογής προέδρου - με ή χωρίς εκλογές - είναι να βάλει η Ελληνική Δημοκρατία κι άλλη θηλιά στο λαιμό της ή να αυτογελοιοποιηθεί. Ένα 1985 της φτάνει. Για να μην πάμε στην προδικτατορική περίοδο και άλλες δυσώδεις εποχές του νεώτερου πολιτικού βίου της χώρας.