Γιατί δεν είμαστε Σαρλί!
Οι οπαδοί της αστικής δημοκρατίας και της ομοψυχίας, που αντιπροσωπεύτηκαν από τους δεκάδες ηγέτες ιμπεριαλιστικών και αστικών κυβερνήσεων που κατέβηκαν στη μεγάλη διαδήλωση στο Παρίσι (πολλοί από τους οποίους ευθύνονται για φρικτά εγκλήματα πολέμου, για την καταστροφή ολόκληρων χωρών και την κινεζοποίηση άλλων, μεταξύ των οποίων και η δική μας), μπορούν με αυτό τον τρόπο να «ξεμπερδέψουν» από κάθε κριτική, κολλώντας της τη ρετσινιά του «φασίστα», όπως η διεύθυνση του Charlie Hebdo κόλλαγε τη ρετσινιά του «αντισημίτη» σε όποιον τολμούσε να αντιταχθεί στο σιωνισμό.Ομως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Γιατί ούτε ο Λε Πεν ούτε το Εθνικό Μέτωπο που αποκλείστηκε –αν και ήθελε να συμμετάσχει- από την πορεία που οργάνωσε η γαλλική κυβέρνηση αντιτάχθηκαν σε αυτή την «ομοψυχία». Το αντίθετο. Οποιος διάβασε τη δήλωση της Μαρίν Λε Πεν αμέσως μετά την επίθεση[1]διαπίστωσε ότι ήταν ξέχειλη όχι μόνο από μίσος ενάντια στους μουσουλμάνους αλλά και από την πίστη στην «εθνική ενότητα» και τις «αξίες» της γαλλικής «δημοκρατίας», την «ελευθερία της ενημέρωσης» και την «ελευθερία του Τύπου».
Κοινό σύνθημα όλων αυτών που υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία απέναντι στην «ισλαμική βαρβαρότητα» είναι ένα: «Η Γαλλία βρίσκεται σε πόλεμο». Το είπε η Λε Πεν, το είπε ο πρωθυπουργός, Μανουέλ Βαλς. Το έδειξαν με το στρατό που κατέβηκε στους δρόμους για να «προστατεύσει» τους πολίτες από τον αόρατο κίνδυνο. Ομως αυτό τον πόλεμο είναι αυτοί που τον ξεκίνησαν εδώ και πολύ καιρό. Η υποκρισία περί «ελευθερίας της έκφρασης» είναι τόσο σαθρή όσο ψεύτικο ήταν το «ανατρεπτικό» προσωπείο που φορούσε το Charlie Hebdo εδώ και πολλά χρόνια.
Οσα θα διαβάσετε παρακάτω αποτελούν προϊόν έρευνας και όχι απλές εκτιμήσεις ή σκέψεις. Ερευνας πάνω στα πραγματικά περιστατικά της πορείας του γαλλικού σατιρικού περιοδικού, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιόν του. Προκαλούμε τα παπαγαλάκια της αστικής δημοκρατίας, που (ξανα)φόρεσαν πλερέζες για να φασιστικοποιήσουν ακόμα περισσότερο τη «δημοκρατία» τους, να απαντήσουν πάνω στα γεγονότα και όχι με αοριστολογίες και σοφίσματα.
Μια παλιά ιστορία
Το Charlie Hebdo είχε τη φήμη ενός ριζοσπαστικού αριστερού περιοδικού με αντικαθεστωτικό περιεχόμενο. Ηταν ο διάδοχος ενός άλλου σατιρικού περιοδικού, του Hara Kiri, το οποίο δημιουργήθηκε το 1960 και απαγορεύτηκε δύο φορές μέσα σ’ εκείνη τη δεκαετία λόγω των ενοχλητικών του σκίτσων. Μετά από εννιά χρόνια, η συντακτική ομάδα του περιοδικού ίδρυσε το Hara Kiri Hebdo (η λέξη hebdo είναι σύντμηση της λέξης hebdomadaire που σημαίνει εβδομαδιαίο). Ενα χρόνο μετά (το 1970), το Hara Kiri Hebdo αντιμετώπισε ξανά την απαγόρευση, με αφορμή πρωτοσέλιδο που σατίριζε τα δημοσιεύματα για το θάνατο του Ντε Γκολ. Το πρωτοσέλιδο παρουσίαζε το θάνατο του Ντε Γκολ με τον ίδιο τρόπο που οι εφημερίδες παρουσίαζαν το θάνατο 146 ανθρώπων σε πυρκαγιά ενός νάιτ κλαμπ της Νοτιοανατολικής Γαλλίας οκτώ μέρες πριν. Το περιοδικό απαγορεύτηκε και η συντακτική του ομάδα αποφάσισε να το ξαναεκδόσει με νέο όνομα, το Charlie Hebdo.
Το περιοδικό εκδιδόταν μέχρι το 1981, όταν η κυκλοφορία του σταμάτησε λόγω οικονομικής χρεοκοπίας. Δέκα χρόνια μετά, κάποιοι από την προηγούμενη συντακτική του ομάδα συζητούν την επανέκδοσή του, η οποία γίνεται πραγματικότητα τον Ιούλη του 1992. Ενας εκ των ιδρυτών του νέου περιοδικού και εκδότης του ήταν ο Φιλίπ Βαλ, ο οποίος έμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2009.
Από το ριζοσπαστισμό στον αντι-ισλαμισμό
Ο Βαλ ήταν ένας απ’ αυτούς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη στροφή του Charlie Hebdo σε αντι-αραβικά και αντι-μουσουλμανικά μονοπάτια. Οπως αναφέρει ο Ολιβιέ Σιράν, γνωστός αριστερός δημοσιογράφος που εργαζόταν στο περιοδικό την περίοδο 1992-2001, ο Φιλίπ Βαλ σε κάποια editorial του περιοδικού καταφερόταν με εμμονή κατά του «αραβο-μουσουλμανικού» κόσμου, τον οποίο παρουσίαζε ως «έναν ωκεανό βαρβαρότητας, που απειλεί να πνίξει ανά πάσα στιγμή τη νησίδα υψηλής κουλτούρας και δημοκρατικής φινέτσας, που για εκείνον αποτελεί το Ισραήλ»[2].
Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, καθήκοντα σύνταξης στο Charlie Hebdo ανέλαβε η Καρολίν Φουρέστ. Τότε, πάντα σύμφωνα με όσα αποκαλύπτει ο Σιράν, άρχισε η μετάλλαξη της συντακτικής ομάδας με την πραγματοποίηση μιας ιδεολογικής αναδιαμόρφωσης, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα το Charlie Hebdo να χάσει τους μέχρι τότε αναγνώστες του και να αποκτήσει νέους, πιο δεκτικούς στο θέμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας».
Παρόμοια καταγγελία κάνει μια ακόμα πρώην εργαζόμενη στο περιοδικό. Η Μoνά Σολέ τόλμησε να κριτικάρει τον Βαλ για editorial του περιοδικού, στο οποίο χαρακτήριζε «απολίτιστους» τους Παλαιστίνιους[3]! Αυτό της κόστισε τη θέση της, όπως θα δούμε παρακάτω. Αρκετά χρόνια μετά από την απόλυσή της, η Σολέ έγραψε σε γαλλική ιστοσελίδα άρθρο για την ιδεολογική ταυτότητα του Charlie Hebdo, με τον πύρινο τίτλο «Ενας χυδαία αντιδραστικός σκοταδισμός»! Μεταξύ άλλων αποκαλύπτει:
«Κατά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα, ήδη είχε διακηρύξει (σ.σ. ο Φιλίπ Βαλ) ότι το Charlie έπρεπε να υπερασπιστεί την πολιτική του Ισραήλ, γιατί το Ισραήλ είναι μια δημοκρατία και γιατί όλοι οι σημαντικοί φιλόσοφοι της Ιστορίας υπήρξαν Εβραίοι, ενώ η κατάπληκτη ομάδα του -της οποίας η σύνθεση ήταν τότε αρκετά διαφορετική- είχε την τάση να αξιολογεί με έναν γρήγορο υπολογισμό τον αριθμό των χυδαίων λαθών, των ιλλιγγιωδών αλμάτων σκέψης και των ανόητων απλουστεύσεων που ήταν ικανός να διαπράξει μέσα στην ίδια φράση. Οσο για μένα, υπό το σοκ του ότι έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πάσχιζα να τον πείσω ότι υπάρχουν επίσης “καλλιεργημένοι’’ άνθρωποι στον αραβικό κόσμο: βρέθηκα απέναντι σε έναν τοίχο επικριτικού σκεπτικισμού»[4].
Για να μην... αδικήσουμε τον επί δεκαεπτά συναπτά έτη εκδότη του Charlie Hebdo και κατηγορηθούμε ότι πιανόμαστε από τη «μισαλλοδοξία» κάποιων πρώην συντακτών του, ψάξαμε να βρούμε τι λέει ο ίδιος. Βρήκαμε λοιπόν μια συνέντευξή του στο γαλλικό περιοδικό L’Express, στις 22/10/2008. Σ’ αυτή αποκαλύπτεται σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της η ταύτιση του Βαλ με τη σιωνιστική προπαγάνδα! Ρωτάει ο δημοσιογράφος: «Ισως υπό το φόντο αυτής της σύγκρουσης (σ.σ. για το Παλαιστινιακό) μπορεί κάποιος να είναι αντισιωνιστής χωρίς να είναι αντισημίτης;». Ο Βαλ απαντά χωρίς ντροπή, χωρίς οποιαδήποτε αναστολή: «Είναι αδύνατο. Το Ισραήλ είναι μία δημοκρατία και ο σιωνισμός είναι η έκφραση που μοιράζεται τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά του ισραηλινού πατριωτισμού. “Σιωνιστής’’ είναι συνώνυμο του πατριώτης. Δεν υπάρχει ούτε ένας Εβραίος που να αρνείται το δικαίωμα στον πατριωτισμό. Μπορεί κάποιος να αντιταχθεί νομιμοποιημένα στην πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης, όμως το να πεις αντισιωνιστής είναι σα να λες αντι-εβραίος»[5]!!!
Το μανιφέστο των 12
Αποκορύφωση του αντι-ισλαμισμού αποτελεί η δημοσίευση των γνωστών σκίτσων του Μωάμεθ στη δανέζικη πλατιάς κυκλοφορίας εφημερίδα Jyllands-Posten, στις 30 Σεπτέμβρη 2005, τα οποία αναδημοσίευσε το Charlie Hebdo.
Την 1η Μάρτη του 2006, ο Φιλίπ Βαλ ήταν ένας εκ των δώδεκα διανοούμενων που υπέγραψαν το «Μανιφέστο των δώδεκα: Μαζί ενάντια στο νέο ολοκληρωτισμό»[6]. Το μανιφέστο ήταν η απάντηση της «πολιτισμένης Δύσης» στους «απολίτιστους» μουσουλμάνους που εξοργίστηκαν από τη δημοσίευση αυτών των σκίτσων.
Αρκεί η πρώτη φράση αυτού του μανιφέστου για να καταλάβουμε το ποιόν του:«Εχοντας νικήσει το Φασισμό, το Ναζισμό και το Σταλινισμό, ο κόσμος αντιμετωπίζει μια νέα ολοκληρωτική απειλή: τον Ισλαμισμό». Οι δώδεκα συγγραφείς του μανιφέστου κάνουν τη… φοβερή ανακάλυψη ότι «ο ισλαμισμός είναι μία ιδεολογία που καταστρέφει την ισότητα, την ελευθερία και την ανεξιθρησκεία όπου εμφανίζονται» και δηλώνουν ευθαρσώς ότι αρνούνται να υποστείλουν τις σημαίες της κριτικής τους υπό το φόβο της «ισλαμοφοβίας», όρο που χαρακτηρίζουν «ατυχή», γιατί -όπως λένε- ταυτίζει την κριτική στο Ισλάμ με το στιγματισμό των πιστών του!
Από τους «–ισμούς» που οι «διανοούμενοι» κατακεραυνώνουν, λείπουν (τυχαίο; δε νομίζουμε) οι «-ισμοί» που έχουν εξουσία σήμερα στον πλανήτη: Ιμπεριαλισμός, Καπιταλισμός, Σιωνισμός. Πώς όμως να κατακρίνουν αυτούς τους «–ισμούς», όταν οι φορείς τους είναι αυτοί που τους ταΐζουν; Ειδικά όποιος κριτικάρει το σιωνισμό κινδυνεύει να εισπράξει τη ρετσινιά ενός ακόμα «-ισμού», του «αντισημιτισμού» και να υποστεί τις συνέπειες.
Η «ελευθερία» της έκφρασης
Δεν είναι μόνο ο Ολιβιέ Σιράν που αποφάσισε να παραιτηθεί από το Charlie Hebdo καταγγέλλοντας «τη δεσποτική συμπεριφορά και τις πελατειακές διεργασίες ανέλιξης» του Φιλίπ Βαλ, γεγονός που δείχνει πόσο σεβόταν την ελευθερία της έκφρασης ο εκδότης του περιοδικού. Ούτε μόνο η Μονά Σολέ που απολύθηκε το 2000, λίγες μέρες αφότου κατέκρινε το αντι-παλαιστινιακό ξέσπασμα του Βαλ, ο οποίος της είπε κατάμουτρα: «Δεν είμαι σίγουρος ότι είσαι σύμφωνη με την γραμμή που θέλω να δώσω στο περιοδικό»[3]! Το πιο κραυγαλέο περιστατικό, που πήρε μεγάλη δημοσιότητα, ήταν η απόλυση ενός από τους βετεράνους (επί 16 χρόνια) σκιτσογράφους του Charlie Hebdo, του Μορίς Σινέ.
Ιδού πως περιγράφει την απόλυση του Σινέ η γερμανική (χαρακτηριζόμενη ως αριστερή, συνεργατική, αυτοδιαχειριζόμενη) εφημερίδα Tageszeitung στις 21/8/2008: «Αρκετά γελάσαμε. Το γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo, κάποτε φρεγάτα των ελευθεριακών αριστερών, που τον τελευταίο καιρό συζητήθηκε πολύ λόγω των αμφιλεγόμενων σκίτσων με τον Μωάμεθ, διώχνει τον πιο διάσημο και πιο παλιό σκιτσογράφο της. Ο Siné, που από την εποχή του πολέμου στην Αλγερία ασκούσε έντονη κριτική, πολιτικά ανορθόδοξα και χωρίς συμβάσεις, κυρίως με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, στην εξουσία, στο στρατό και στην Εκκλησία, έβαλε στο στόχαστρο το γιο του γάλλου πρωθυπουργού. Οι επικριτές του χρησιμοποίησαν “το βαρύ πολιτικό πυροβολικό’’ και κατηγόρησαν τον Siné για αντισημιτισμό. Οι υποστηρικτές του αντιστάθηκαν και είπαν ότι “του Siné δεν του αρέσουν οι ηλίθιοι. Είναι αναρχικός’’. Ο καβγάς διχάζει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη γαλλική διανόηση. Απασχολεί τη Δικαιοσύνη και τη γαλλική Δεξιά. Η υπουργός πολιτισμού Christine Albanel ελπίζει ο Siné να “εξαφανιστεί’’. Βλέπουν τη δημοσιότητα πολλά υπομνήματα. Η συζήτηση διεξάγεται με ιδιαίτερο ζήλο, λες και πρόκειται για μια νέα υπόθεση Dreyfus- 114 χρόνια μετά»[7].
Την έκρηξη πυροδότησε κείμενο που έγραψε ο Σινέ στη στήλη «Siné sème sa zone», στην οποία ο σκιτσογράφος σχολίαζε τα γεγονότα της εβδομάδας. Ο 21χρονος υιός Σαρκοζί γιόρταζε τον αρραβώνα του και ο Σινέ σχολίασε: «Ζαν Σαρκοζί, άξιος γιος του πατέρα του, ήδη στην περιφερειακή βουλή, αφέθηκε πριν μερικές μέρες ελεύθερος, εν μέσω χειροκροτημάτων από τα φιλαράκια του, από το ποινικό δικαστήριο που τον αθώωσε για το αδίκημα της εγκατάλειψης παθόντος. Ο μηνυτής ήταν βλέπετε απλώς Αραβας. Δεν είναι μόνο αυτό: ο Ζαν Σαρκοζί εξέφρασε την επιθυμία να ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό πριν παντρευτεί την αρραβωνιαστικιά του, εβραία, κληρονόμο των οικιακών συσκευών Darty. Ο μικρός θα φτάσει ψηλά»[7].
Οπως αναφέρει η Tageszeitung, «ο Philippe Val, αρχισυντάκτης της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, ο οποίος κάθε εβδομάδα με το editorial του κηρύσσει την ηθική -από την υποστήριξη του Ισραήλ, τη δικαιολόγηση των βομβαρδισμών στην πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι το ναι στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα- απαιτούσε από τον Siné μια «συγνώμη». Περνώντας στην αντεπίθεση, ο Siné δήλωσε ότι προτιμά “να του κόψουν τ’ αρχίδια’’, παρά να τον λυγίσει ο Σαρκοζί. Ηταν όμως έτοιμος να ζητήσει συγνώμη απ’ όλους εκείνους που παρεξήγησαν τα λόγια του και τα εξέλαβαν ως αντισημιτισμό. Ο Siné αρνείται την κατηγορία για αντισημιτισμό: “Κριτικάρισα τον οπορτουνισμό και την απληστία της οικογένειας Σαρκοζί. Αν ο Σαρκοζί ο νεότερος ασπαζόταν τον ισλαμισμό λόγω της αρραβωνιαστικιάς του, τότε θα έγραφα για τον ισλαμισμό’’ ...»[7].
Στη συνέντευξη που έδωσε ο Βαλ στο L’Express[5], αιτιολογεί και την απόλυση του Σινέ. Μαθαίνουμε από τον Βαλ τη… μοντέρνα ερμηνεία της ελευθερίας της έκφρασης! Δείτε πως προσπαθεί να… εξηγήσει ότι η κριτική που άσκησε ο Σινέ στον υιό Σαρκοζί (η οποία δεν εμπίπτει στην ελευθερία της έκφρασης) διαφέρει από τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ (η οποία εμπίπτει στην ελευθερία της έκφρασης): «Πρώτον, ο Σινέ δεν σχεδίασε ένα σκίτσο, αλλά γραπτό κείμενο: είναι μία σημαντική διαφορά. Επειτα, τα σκίτσα του Μωάμεθ προσπαθούσαν να καταγγείλουν τη χρησιμοποίηση της θρησκείας με σκοπό τα μαζικά εγκλήματα. Δεν υπέπεσαν στη ρατσιστική Βίβλο, όπως για παράδειγμα να συνδέσουν τον “Αραβα” με τον “κλέφτη”. Ο Σινέ συνδέει τον “Εβραίο” με τα “χρήματα”»!
Ο Σινέ, βέβαια, δε συνέδεσε τον Εβραίο με τα χρήματα, αλλά τον υιό Σαρκοζί με τα χρήματα, χάριν των οποίων δήλωσε έτοιμος να βαφτιστεί Εβραίος. Αλλά κι αν ακόμη είχε κάνει τη σύνδεση Εβραίου-χρημάτων, δε θα ήταν συνεπής με το «βέβηλο χιούμορ» που αποτελούσε «σήμα κατατεθέν» του Charlie Hebdo, το οποίο (υποτίθεται ότι) προστατεύεται από την ελευθερία της έκφρασης; Από την εμφανή αμηχανία του Βαλ και τη γελοία επιχειρηματολογία που επιστράτευσε μπορεί κανείς εύκολα να συνάγει το συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται απλώς για ιδεολογική τύφλωση, αλλά για κάτι πιο… πεζό, που έχει να κάνει με τα μυστικά ταμεία του διεθνούς σιωνιστικού λόμπι.
Οταν σκιτσάρεις έναν άνδρα σκυμμένο σε στάση… πορνοπεριοδικού, με τα οπίσθια και τα γεννητικά του όργανα σε πλήρη θέα, τοποθετώντας στο κέντρο του πρωκτού του ένα αστέρι και βάζοντας λεζάντα «Μωάμεθ: ένα αστέρι γεννιέται», δεν αποτελεί χλευασμό του θρησκευτικού αισθήματος των Μουσουλμάνων και επομένως ρατσιστική συμπεριφορά απέναντί τους! Αντίθετα, όταν κατακρίνεις την ασυλία έναντι του νόμου που απολαμβάνει ο υιός Σαρκοζί και σατιρίζεις τον αμοραλισμό του, που φτάνει μέχρι την αλλαγή θρησκεύματος χάριν μιας καλής προίκας, διαπράττεις το αδίκημα του ρατσισμού!
Κι όμως, αυτό το υποκείμενο ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της δεύτερης έκδοσης του Charlie Hebdo, παραμένοντας στο τιμόνι του επί δεκαεπτά συναπτά έτη (από το 1992 που επανεκδόθηκε μέχρι το 2009)! Στη συνέχεια, με τις διασυνδέσεις που δημιούργησε, ο Βαλ απέκτησε καλύτερη θέση. Εγινε διευθυντής του κρατικού ραδιο-τηλεοπτικού σταθμού France Inter. Τόσα χρόνια πιστής υπηρεσίας να μην επιβραβευτούν;
Η υπόθεση του Σινέ ήταν η πρώτη που έκανε το Charlie Hebdo να «πονέσει». Η απόφαση που πήρε παρισινό δικαστήριο στις 14 Δεκέμβρη του 2012 ήταν ένα ισχυρό ράπισμα για το περιοδικό. Με δικαστική εντολή, το Charlie Hebdo έπρεπε να πληρώσει 90.000 ευρώ στον Σινέ, αντί των 40.000 που προέβλεπε η πρωτόδικη απόφαση[8]!
Ιμπεριαλιστική αλαζονεία
Αυτός που διαδέχτηκε τον Φιλίπ Βαλ μετά το 2009 στο τιμόνι του Charlie Hebdo, ο Στεφάν Σαρμπονιέ (Σαρμπ, το καλλιτεχνικό του όνομα, ένα από τα θύματα της επίθεσης) δεν δίσταζε να επιδεικνύει αυτή την ιμπεριαλιστική αλαζονεία. Σε συνέντευξη που έδωσε το 2012 στο αμερικάνικο Αλ Τζαζίρα, ξεκαθάρισε ποια είναι η μοναδική εξουσία που υπακούει: «Είμαστε μία χώρα που την κυβερνούν οι νόμοι. Εμείς σεβόμαστε το γαλλικό νόμο. Το μόνο μας όριο είναι ο γαλλικός νόμος. Είναι αυτός που οφείλουμε να υπακούμε. Δεν έχουμε παραβιάσει το γαλλικό νόμο. Εχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας όπως εμείς την καταλαβαίνουμε»[10]! Απαύγασμα… ανατρεπτικότητας, έτσι δεν είναι; Το λέμε γιατί κάποιοι εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τον Σαρμπ… κομμουνιστή!
Με αυτό τον κυνικό τρόπο ο Σαρμπονιέ δικαιολόγησε το πιο προκλητικό τεύχος του περιοδικού, το τεύχος Νο. 1011 που κυκλοφόρησε στις 2 Νοέμβρη του 2011. Το πρωτοσέλιδο παρουσιάζει τον Μωάμεθ ως «εκδότη» που απειλεί με 100 βουρδουλιές όποιον δεν σκάσει από τα γέλια και το περιοδικό κηρύσσει ανοιχτά πόλεμο κατά του πολιτικού Ισλάμ. Ως αντίδραση σ’ αυτή την έκδοση ήρθε η επίθεση με μολότοφ στα γραφεία του περιοδικού.
Ενα χρόνο αργότερα (το 2012), η γαλλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να κλείσει πρεσβείες και προξενεία ανά τον κόσμο, μετά από τη δημοσίευση σκίτσων που παρίσταναν τον Μωάμεθ γυμνό σε στάσεις… πορνοπεριοδικού[11]. Ο Σαρμπονιέ, που ζούσε υπό αστυνομική προστασία από το 2011, εμφανίστηκε και πάλι προκαλώντας. Σε συνέντευξή του στο Associated Press, το Σεπτέμβρη του 2012, αναφωνεί: «Ο Μωάμεθ δεν είναι ιερός για εμένα. Δεν κατηγορώ τους μουσουλμάνους που δεν γελάνε με τα σκίτσα μας. Ζω υπό τον γαλλικό νόμο. Δεν ζω υπό το νόμο του Κορανίου»[12].
Οι «σατιρικές» επιθέσεις του περιοδικού κατά των «απολίτιστων» συνεχίστηκαν στις αρχές Γενάρη του 2013, με τη δημοσίευση της σειράς «Ο βίος του Μωάμεθ». Στο πρώτο μέρος των σκίτσων ο Μωάμεθ παρουσιάζεται σαν ένας φοβισμένος αγράμματος ανθρωπάκος που φοβάται να γίνει αυτό που έγινε. Στο τέλος του πρώτου μέρους ο Σαρμπ σημειώνει: «Βάλαμε σε εικόνες τη ζωή του Μωάμεθ όπως την έχουν διηγηθεί μουσουλμάνοι χρονικογράφοι. Χωρίς καμία προσθήκη χιούμορ. Αν η φόρμα φανεί σε κάποιους βλάσφημη, το φόντο είναι απόλυτα halal (σ.σ επιτρεπτό σύμφωνα με τον ισλαμικό νόμο)… Εσείς αποφασίζετε».
Στις 23 Μάη 2014 το περιοδικό κυκλοφορεί με τον τίτλο: «Το Κοράνι είναι σκατά. Δεν σταματάει τις σφαίρες». Το πρωτοσέλιδο δείχνει έναν άραβα μουσουλμάνο να κρατά το Κοράνι για να προστατευτεί από τις σφαίρες, οι οποίες τρυπούν το βιβλίο και τον σκοτώνουν. Ηταν μετά τη μαζική σφαγή διαδηλωτών από το δικτάτορα της Αιγύπτου στρατηγό Σίσι!
Ο Φιλίπ Βαλ έφυγε, όμως το πνεύμα του πέρασε αυτούσιο στους συνεχιστές του. Οσοι πιστεύουν ότι είναι μόνο οι εκδότες που ευθύνονται για την πολιτική του περιοδικού, ας δουν τη συνέντευξη του 80χρονου Βολινσκί που έπεσε κι αυτός θύμα της πρόσφατης επίθεσης. Ο Βολινσκί (γεννημένος στην Τυνησία από εβραίους γονείς) ήταν ο πιο παλιός σκιτσογράφος του περιοδικού. Ειδικευμένος σε σκίτσα που αφορούν γυναίκες, ο Βολινσκί, σε συνέντευξη που έδωσε τον Ιούνη του 2012[13], δεν παρέλειψε να κάνει διαχωρισμό μεταξύ «πολιτισμένων» και «απολίτιστων» χωρών. Κατά την άποψή του, στις «πολιτισμένες» χώρες, μεταξύ των οποίων και η Γαλλία, οι γυναίκες τα πάνε καλύτερα, ενώ στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή κτλ οι χώρες δεν είναι πολιτισμένες γιατί δε δίνουν δικαιώματα στη γυναίκα. Στην ίδια συνέντευξη, ο Βολινσκί αναγνωρίζει αξιόλογους πολιτικούς τόσο στη δεξιά όσο και στους σοσιαλιστές!
Ο Μπερνάρ Μαρίς, που επιμελούνταν τα οικονομικά θέματα του περιοδικού (θύμα κι αυτός της πρόσφατης επίθεσης), διετέλεσε μέλος του Γενικού Συμβουλίου της Τράπεζας της Γαλλίας, θέση στην οποία διορίστηκε το Δεκέμβρη του 2011[14].
Γνήσια τέκνα του συστήματος ήταν οι «ανατρεπτικοί» σκιτσογράφοι και δημοσιογράφοι του Charlie Hebdo. Oσο φούντωναν τα οικονομικά προβλήματα τόσο το περιοδικό βυθιζόταν στον αντι-αραβισμό και τον αντι-μουσουλμανισμό. Τους λόγους μπορεί να τους φανταστεί ο καθένας. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύστημα έσπευσε να στηρίξει την έκδοση (σε εκατομμύρια αντίτυπα και σε αρκετές γλώσσες) του πρώτου μετά την επίθεση τεύχους του περιοδικού, αυτού που ονομάστηκε τεύχος «των επιζώντων».
Το τίμημα αυτής της πολύχρονης εκδοτικής πολιτικής και της ιμπεριαλιστικής αλαζονείας ήταν σκληρό. Πώς μπορούμε, όμως, να αναζητούμε «ηπιότητα» σε ένα κόσμο που τα αφεντικά των διαφόρων «Σαρλί» έχουν μετατρέψει σε σωρό από συντρίμμια και κυρίως σε σωρό από ανθρώπινα συντρίμμια; Είναι μήπως τίποτα διαφορετικό από ανθρώπινα συντρίμμια εκατομμύρια άνθρωποι στις «απολίτιστες» χώρες της Αφρικής και της Ασίας;
♦ Ευχαριστούμε τις συντρόφισσες Ο.Γ. και Ε.Γ. για τη βοήθειά τους στην έρευνα και τις μεταφράσεις από τα γερμανικά και τα γαλλικά, αντίστοιχα.
Παραπομπές
1. http://www.frontnational.com/videos/declaration-de-marine-le-pen-suite-aux-attentats-de-charlie-hebdo/
2. Επιστολή του Ολιβιέ Σιράν προς τους Σαρμπ και Φαμπρίς Νικολινό το Δεκέμβρη του 2013 (http://www.article11.info/?Charlie-Hebdo-pas-raciste-Si-vous). Τα δύο στελέχη του περιοδικού κατέφυγαν στη Le Monde για να εξηγήσουν για ποιο λόγο το Charlie Hebdo δεν είναι ρατσιστικό έντυπο (αλήθεια, γιατί είχαν τέτοια ανάγκη, αυτοί οι… βέβηλοι αντισυστημικοί;). Στην επιστολή του ο Σιράν τους... ξεχέζει άγρια, λέγοντας ότι χρειάστηκε να καταφύγουν στη Le Monde να τους «ξεπλύνει», μπας και πείσουν κανέναν ότι δεν είναι ρατσιστές, ενώ τόσος κόσμος τους το λέει κατάμουτρα και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα.
3. «Η άποψη του Αφεντικού» (L’ opinion du Patron). Αρθρο του Ολιβιέ Σιράν στο Les mos sont importants.net (Οι λέξεις είναι σημαντικές), στις 4/3/2006 (http://lmsi.net/L-opinion-du-Patron).
4. «Ενας χυδαία αντιδραστικός σκοταδισμός» (L’obscurantisme beauf). Αρθρο της Μονά Σολέ στο Les mos sont importants.net στις 20/9/2012 (http://lmsi.net/L-obscurantisme-beauf).
5. «Φιλίπ Βαλ: Η υπόθεση Σινέ είναι ένας συναγερμός». Συνέντευξη Βαλ στο περιοδικό L’ Express, στις 22/10/2008 (http://www.lexpress.fr/culture/philippe-val-l-affaire-sine-est-un-avertissement_630869.html#). Στη συνέντευξη ο Βαλ υποστηρίζει ότι ο Σινέ επιτέθηκε στους… γιους του!
6. http://www.prochoix.org/cgi/blog/index.php/2006/03/01/412-manifeste-des-douze-ensemble-contre-le-nouveau-totalitarisme
7. «Ο γάλλος δημοσιογράφος Σινέ απολύεται: Ενας ακλόνητος προβοκάτορας». Αρθρο της γερμανικής εφημερίδας Tageszeitung, στις 21/8/2008 (http://www.taz.de/!21847/).
8. http://www.liberation.fr/medias/2012/12/17/charlie-hebdo-doit-verser-90-000-euros-a-sine_868176
9. Αρθρο της Μονά Σολέ, στις 17/12/2009 (http://lmsi.net/Certes-mais-la-Poetique-de#nb4).
10. http://america.aljazeera.com/articles/2015/1/7/charlie-hebdo-editor.html
11. http://www.reuters.com/article/2012/09/19/us-protests-france-idUSBRE88I0BU20120919
12. http://bigstory.ap.org/article/new-french-cartoons-inflame-prophet-film-tensions
13. https://www.youtube.com/watch?v=pK0ZL4UXyTE#t=97
14. http://www.lemonde.fr/election-presidentielle-2012/breve/2011/12/23/l-economiste-bernard-maris-nomme-au-conseil-general-de-la-banque-de-france_1622181_1471069.html
KONTΡΑ, ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 17 ΓΕΝΑΡΗ 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου