Παραγγελιά κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Παραγγελιά κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

- Κατίνα, Κατίνα!!! Έλα μπρε να με ψήσεις ένα καφεδάκι, ώρα του είναι!!!

- Αμάν βρε γιαγιά!!! Καίτη με λένε, τι Κατίνα και Κατίνα!!!

- Καίτη! Τι πάει να πει Καίτη! Εμείς στην Πόλη Κατίνες ξέρουμε!...

- Καλά βρε γιαγιά, μικρό κορίτσι ήσουν όταν αφήσατε την Πόλη κι ακόμα εκεί βρίσκεσαι; Ούτε τον τρόπο που μιλάς δεν άλλαξες!...

- Άκου να σε πω, ο τρόπος που μιλά κανείς είναι σα την πατρίδα, την κουβαλάς μέσα σου πάντα, ό,τι και να γίνει! Άντε ψήσε με αυτόν τον καφέ, μην πάω στον καφενέ να τον πιω μαζί με τον παππού σου!

Συχνοί αυτοί οι διάλογοι, ειδικά τα απογεύματα που η Καίτη, (κατά τη γιαγιά Κατίνα), βρισκόταν στο σπίτι μετά το Πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζε και ήταν η ώρα του καφέ. Ο κόσμος να χαλούσε, η γιαγιά αυτή την ώρα ήθελε τον καφέ της παραδοσιακό, μερακλίδικο και με παρεούλα την εγγονή της, γι’ αυτό και της το ζητούσε τόσο επιτακτικά! 

Άλλωστε με ποιον άλλο θα έπινε καφέ; Η κόρη της δεν είχε γυρίσει ακόμα από τη δουλειά, το ίδιο και ο γαμπρός της. Άσε που γύριζαν κουρασμένοι και φορτωμένοι με διάφορα… Κουβέντα δεν τους έπαιρνες. Έλεγαν ένα ξερό «μάνα γύρισα», έτρωγαν λίγο και μετά ο καθένας στις δουλειές και τις έγνοιες του. Το βράδυ πια, αν τελείωναν νωρίς, κάθονταν στο τραπέζι για το βραδινό κι εκεί μόνο μπορούσε η γιαγιά να τους δει λίγο.

Για το καφενείο, ούτε λόγος! Μπορεί να «απειλούσε» την Καίτη κάθε τόσο, αλλά ούτε που διανοήθηκε ποτέ, να πάει μαζί με τον άντρα της για καφέ. Πήγαινε μαζί του, οπουδήποτε αλλού. Και πού δεν είχαν βρεθεί οι δυό τους. Ταξίδια, κοσμικά κέντρα, ταβερνάκια, θέατρα, όπερες, παντού! Στο καφενείο όμως, ποτέ!

Δεν ήταν πως η γιαγιά δεν συμμεριζόταν, ότι ο κόσμος άλλαξε. Δεν ένιωθε ντροπή (σαν γυναίκα) να πάει στο καφενείο, θεωρούσε όμως, πως όπως εκείνη πάει ακόμα και στην ηλικία της στο κομμωτήριο μόνη της και βρίσκει εκεί τις φίλες της και τα λένε, έτσι κι ο άντρας της έπρεπε να πηγαίνει στο καφενείο μόνος του, να βρίσκει κι αυτός τους φίλους του και να λένε τα δικά τους.

Ο καθένας έπρεπε να έχει το χώρο και το χρόνο του, έλεγε πάντα η γιαγιά. Γι’ αυτό και δεν παραπονιόταν, που έπινε το καφεδάκι της με την εγγόνα. Ίσα – ίσα που της άρεσε, γιατί έτσι είχε επαφή με τα νειάτα!

Κάθιζε λοιπόν κάτω, την εγγονή της και αφού έπιναν το καφεδάκι τους και έτρωγαν και το γλυκό τους (του κουταλιού βύσσινο ή κεράσι, χειροποίητο) πιάνανε την κουβέντα. Μια κουβέντα, που αν δεν έβλεπες τα πρόσωπα, νόμιζες πως είναι και οι δύο νέες, έτοιμες να κατακτήσουν τον κόσμο και να κατακτηθούν από την αγάπη! Η σοφή γιαγιά είχε τόσο νέα ψυχή και τόσο καθαρό μυαλό, που κάθε νέα κοπέλα θα ήθελε να κουβεντιάσει μαζί της.

- Έλα γιαγιά, πες μου τώρα το φλιτζάνι, έλεγε συχνά η Καίτη. 

Η γιαγιά όμως ανένδοτη, ποτέ δεν παραδέχτηκε πως ήξερε να διαβάζει τον καφέ, ούτε και της τον είπε ποτέ. Μπορεί κάθε τόσο να έβλεπε γυρισμένο ανάποδα το φλιτζάνι της η Καίτη, αλλά προβλέψεις η γιαγιά δεν της είπε ποτέ!

- Μα βρε γιαγιά, θέλω να μάθω αν θα έρθει ό,τι περιμένω!

- Δεν ξέρω τι με λες, εγώ καφέ δεν γνωρίζω! Της έλεγε με πείσμα και συνέχιζε…

- Όποιος στήριξε τη ζωή του στον καφέ, βλάκας είναι και να με το θυμάσαι! 
Αν μπρε χαϊβάνι, ο Θεός ήθελε να ξέρουμε τι θα μας συμβεί, δεν θα μας το έδινε, όπως μας έδωσε την ακοή και τη λαλιά; 

Τι αξία έχει να ζεις, ξέροντας τι θα συμβεί; Σαν αστυνομική ταινία, που ξέρεις από πριν το δολοφόνο! Κάθεσαι να τη δεις, δεν κάθεσαι! 

Η ομορφιά της είναι το αναπάντεχο και η δύναμη, που σου δίνει ο Θεός, να τη ζήσεις με τα καλά και τα κακά της. Κι αν είναι να έρθει ο έρωτας που θες, εσύ πρέπει να το προσπαθήσεις, όχι να στο πει ο καφές!

Παραγγελιά μπρε, κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Μαρίνα