Οι προοπτικές της Ελλάδας μετά την έξοδο από την ευρωζώνη

ΠΈΜΠΤΗ, 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2015

Οι προοπτικές της Ελλάδας μετά την έξοδο από την ευρωζώνη

Στην  πρώτη πρόταση της συνθήκης της Ρώμης το 1957 - στο ιδρυτικό κείμενο της γιατί τελικά έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση, απευθύνει έκκληση για «τη συνεχή προσέγγιση μεταξύ των λαών της Ευρώπης."

Πρόσφατα, όμως, αυτό το ιδανικό είναι υπό απειλή, το υπονομεύει  η δική της πολιτική ελίτ, η οποία υιοθέτησε ένα κοινό νόμισμα, με πλήρη περιφρόνηση στέκεται και υποστηρίζει τις ρωγμές στις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί από  τα σφάλματά  της .


Σήμερα, αυτές οι ρωγμές έχουν  μεγαλώσει   κάτω από την επιρροή των ατέλειωτων επικίνδυνων προβλημάτων στην  ελληνική κρίση. Και η μεγαλύτερη  από αυτές  έχει μεγαλώσει  ανάμεσα στην Ελλάδα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Όταν το 2010 στο ξέσπασμα της κρίσης του ευρώ, οι  Ευρωπαίοι αξιωματούχοι  συνειδητοποίησαν ότι δεν έχουν την απαραίτητη εμπειρία,για να αντιμετωπίσουν την απειλή των κρατικών χρεοκοπιών και την πιθανή κατάρρευση της νομισματικής ένωσης. Οι  Αξιωματούχοι της ΕΕ για να αποτρέψουν την κατάρρευση της ζώνης του ευρώ  που ήταν για αυτούς μια σημαντική πολιτική επιταγή , ζήτησαν τη βοήθεια του ΔΝΤ.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια  του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Brigitte Granville με πληροφορίες από το Project Syndicate*,  η παρέμβαση του ΔΝΤ  δημιούργησε  σύγχυση  και είναι μια ένδειξη του πόσο σοβαρά  προβλήματα δημιουργεί το να παραμένει στην ευρωζώνη.

*Διεθνής οργανισμός που  παρέχει σχόλια και έρευνες από όλο τον κόσμο. Επίσης περιλαμβάνει βιογραφικά αυτών που εμπλέκονται και διάφορα άλλα στοιχεία όπως την κατάρτιση και την εκπαίδευση τους.

Καθηγήτρια  Brigitte Granville  στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου 

• Κατ 'αρχάς, σύμφωνα με τα άρθρα του Χάρτη του ΔΝΤ, η παρέμβαση του ισχύει μόνο για την αλληλεπίδραση του  με υπηρεσίες των κρατών μελών, οι  οποίες είναι πλήρως υπεύθυνες για τη συνδρομή: δηλαδή, με "ένα Υπουργείο Οικονομικών, την Κεντρική Τράπεζα, το  Ταμείο σταθεροποίησης, ή άλλο παρόμοιο δημοσιονομικό Οργανισμό μιας χώρας μέλους 

 Ωστόσο, τα ιδρύματα με τα οποία το ΔΝΤ συνεργάζεται  στην Ευρωζώνη δεν είναι πλέον υπεύθυνα για τη μακροοικονομική διαχείριση της χώρας τους  και αυτή η δύναμη είναι στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας 
Στην περίπτωση των δανείων προς την Ελλάδα, είναι όπως εάν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να έχει δανείσει χρήματα σε οργανισμούς τοπικής αρχής, όπως επαρχιακές ή δημοτικές αρχές χωρίς να έχει πάρει  εγγυήσεις αποπληρωμής από την Εθνική  Κυβέρνηση

• Ένα άλλο πρόβλημα είναι η τεράστια κλίμακα του Ταμείου. Το μέγεθος του ελληνικού χρέους συνεπάγεται αναπόφευκτα τον δανεισμό σε  κλίμακες που υπερβαίνουν κατά πολύ το ποσό που μπορεί να αναμένουν άλλες χώρες. Έτσι το 2010 η Ελλάδα δανείστηκε από το ΔΝΤ 600% από την ποσόστωση που εδικαιούτο και το 2013 έφτασε στο 3212%

Η αρχική άρνηση της Ευρώπης να εξετάσει τη μείωση του χρέους της Ελλάδας προκλήθηκε  από τον φόβο των αρχών ότι η οικονομική κρίση
θα καταστρέψει το τείχος προστασίας του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης και ήταν ο λόγος για τον οποίο το ΔΝΤ αναγκάστηκε να αναλάβει τις υποχρεώσεις αυτές.
Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητα της νομισματικής ένωσης να αντιμετωπίσει την κρίση και  επιδείνωσε  την ύφεση  στην ελληνική παραγωγή. Όταν το 2012 επιτέλους επιτεύχθηκε η συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους, δημιούργησε την δυνατότητα για  τους ιδιώτες πιστωτές να μειώσουν το ρίσκο τους,
μετατοπίζοντας το υπόλοιπο των απαιτήσεων τους  από τους φορολογούμενους.
σ.σ (Δηλαδή το Ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο)


Αρχικά, το ΔΝΤ είχε λάβει την επίσημη θέση που λέει ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο. Ωστόσο, το προσωπικό του ΔΝΤ είχε διαφορετική γνώμη. Το 2013, το Ταμείο αναγνώρισε ότι οι αναλυτές του δεν γνώριζαν για την αστάθεια του ελληνικού χρέους, αλλά αποφάσισαν να ακολουθήσουν το αρχικό πρόγραμμα, «φοβούμενοι ότι οι εξωτερικές επιδράσεις που σχετίζονται με την Ελλάδα, θα απειλήσουν την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία".
Έτσι Κήρυξε σε αμφισβήτηση  την διαφάνεια και την λογοδοσία των προβλέψεων του Ταμείου για την βιωσιμότητα του χρέους. Και αυτή η πληροφορία είναι συγκλονιστική, διότι υπονοεί  ότι το ΔΝΤ δεν ήταν σε θέση να παρέχει μια αξιόπιστη βάση για την προσαρμογή  την οποία θα έπρεπε να ακολουθήσει για την Ελλάδα

• Αυτό το υπόβαθρο παρέχει ένα σημαντικό πλαίσιο για τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις, γιατί δείχνει ότι ο σκοπός της διάσωσης δεν ήταν η αποκατάσταση της ευημερίας του πληθυσμού, και η διάσωση της Ευρωζώνης. Με αυτό κατά νου, η νέα Ελληνική κυβέρνηση θα  έχει κάθε λόγο να αμφισβητήσει τους όρους που θέτουν στην  χώρα.

Οι συμφωνίες που υπεγράφησαν  από την προηγούμενη κυβέρνηση, χωρίς αμφιβολία,  δημιουργούν μειωμένο εύρος των δράσεων της  πολιτικής που είναι διαθέσιμες για τη νέα κυβέρνηση, ιδίως σε σχέση με τη μείωση του χρέους, η οποία θα απαιτούσε μια μονομερή δήλωση της αθέτησης των υποχρεώσεων και θα έβγαινε  από την Ευρωζώνη. Ωστόσο, μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα πρέπει να δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις των προκατόχων της, και αυτό ισχύει διπλά μετά τις εκλογές, οι οποίες  στην πραγματικότητα, ήταν ένα δημοψήφισμα σχετικά με αυτές τις πολιτικές αποφάσεις.

Τελεσίγραφα και από κανέναν στους εκλεγμένους θεσμούς, τα οποία έχουν θέσει σε κίνδυνο τη δική τους νομιμότητα,  και αναπτύσσουν το  ευρωσκεπτιστικό συναίσθημα σε όλη την ήπειρο. Το χειρότερο αποτέλεσμα των σημερινών διαπραγματεύσεων θα απαιτήσει την επιστροφή των υφιστάμενων δανειακών υποχρεώσεων σε αντάλλαγμα με κάποιες μικρές παραχωρήσεις. Το αποτέλεσμα αυτό θα οδηγήσει σε περαιτέρω αύξηση της υποστήριξης για τα πολιτικά κόμματα και κινήματα σε άλλες χώρες, που  υποστηρίζουν  την απομάκρυνση  τους από την ΕΕ, και θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια των πιθανών λύσεων, τόσο για την Ευρώπη όσο και για την Ελλάδα..

Η λύση αυτή λοιπόν είναι η χρεοκοπία και η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ, η οποία θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αρχίσει να διορθώνει τα λάθη του παρελθόντος και να φέρει την οικονομία της στο δρόμο προς την ανάκαμψη και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Στο σημείο αυτό, η ΕΕ θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμά της και να επιλύσει τα ζητήματα  της νομισματικής ένωσης, καθώς και για την παροχή ελάφρυνσης του χρέους για τις πιο προβληματικές οικονομίες. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να συνειδητοποιήσουμε τα θεμελιώδη ιδανικά της ΕΕ.


http://www.vestifinance.ru