Είμαι παντρεμένη 22 χρόνια. Παντρεύτηκα τον άντρα που αγαπούσα. Η τσιγκουνιά του όμως και η συνεχής γκρίνια του γύρω από τα οικονομικά δημιούργησαν μεταξύ μας ένα μεγάλο ψυχικό κενό. Ο τσιγκούνης άντρας, ίσως λόγω ανασφάλειας, γίνεται μίζερος.
Μίζερος σε αισθήματα, τσιγκούνης σε εκπλήξεις, φτωχός σε λόγια και πράξεις αγάπης. Η τσιγκουνιά είναι ίσως η χειρότερη «ασθένεια» σ’ ένα γάμο.
Ο γάμος νοσεί σε πολλαπλά επίπεδα. Είναι μια ύπουλη αρρώστια που όταν εκδηλωθεί είναι, αρχικά τουλάχιστον, συγκαλυμμένη.
Στην αρχή ο τσιγκούνης άντρας προτείνει να φάτε στο σπίτι γιατί είναι κουρασμένος. Προτρέπει να δείτε τηλεόραση γιατί έχει του κόσμου τις ταινίες αντί να πάτε ως άνθρωποι ένα σινεμά.
Και εσύ τα δέχεσαι. Όσο τα δέχεσαι η τσιγκουνιά κερδίζει έδαφος. Απλώνει τα πλοκάμια της και σε πνίγει.
Γίνεται θηλιά που σε πνίγει. Σου τρώει τον αέρα που αναπνέεις, σου στερεί τις χαρές της ζωής λες και η ζωή είναι αιώνια.
Και τα χρόνια κυλούν και εσύ ασπρίζεις και υποφέρεις. Μαυρίζει η ψυχή σου που δε ζεις και δεν ανανεώνεται, τα πάντα σου φταίνε και είσαι συνεχώς με μια πίκρα στα μάτια.
Και τότε ανοίγει διάπλατα ο χώρος ενός εpαστή που έρχεται γιατί η πόρτα της ψυχής σου από χαραμάδα ανοίγει μέρα με την ημέρα και γίνεται «οικόπεδο» να δεχτεί τον άνθρωπο που θα σε βγάλει από το τέλμα.
Χωρίς να το συνειδητοποιήσω μπήκε στη ζωή μου ένας νέος άντρας.
Ένας άντρας από τη δουλειά μου που είχε πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και ήταν γεμάτος κέφι για ζωή. Του είπα πως ήμουν παντρεμένη με δύο παιδιά. Του είπα, επίσης, πως για χάρη των παιδιών μου δεν ήθελα να χωρίσω.
Τα δέχτηκε όλα. Σιγά σιγά πήρα την απόφαση να το ανακοινώσω στον άντρα μου και να του ζητήσω διαζύγιο. Δεν ήταν πως δεν τον συμπονούσα ή δεν τον σεβόμουν. Άλλωστε είναι πατέρας των παιδιών μου.
Η απάντηση του με τρέλανε και με έκανε να νιώθω μια χαρμολύπη.
Πρότεινε να μην πάρουμε διαζύγιο αλλά ο εpαστής μου να έρχεται στο σπίτι μας ως φίλος ή μακρινός συγγενής. Είχε δε το θράσος να λέει πως αφού θα τρώει και θα πίνει στο σπιτικό μας θα συμβάλλει και στα έξοδα.
Πέραν δηλαδή από τις εξόδους, τις εκδρομές και τα δώρα προς εμένα θα έπρεπε να συμβάλει στα έξοδα της σίτισης και των εξόδων των παιδιών.
Σκέτη παράνοια δηλαδή. Αυτό το σκηνικό, από δική μου αντίδραση και πείσμα κράτησε για 3 ολόκληρα χρόνια. Ο άντρας μου έδειχνε να μην πτοείται σε τίποτα.
Εγώ φυσικά είχα χαλαστεί υπερβολικά. Η σχέση δε βασίζεται σε τρεις ανθρώπους και τεντωμένο σχοινί αλλά σε δύο. Οι σχέσεις πρέπει να είναι υγιείς χωρίς δεκανίκια.
Όταν του πρότεινα δεύτερη φορά να πάρουμε συναινετικό διαζύγιο το αρνήθηκε, εκ νέου. Μάλιστα μου είπε πως δεν τον ένοιαζε που είναι εν γνώσει του κερατάς, αφού έτσι εκείνος δε στερείται τα παιδιά του και τις βολές του.
Ισχυρίστηκε πως του βγαίνει και πιο φτηνά….
Τελικά αποφασίσαμε εγώ και ο εpαστής μου να τραβήξουμε όλα τα έξοδα οι δυο μας ώστε να πάψει να υφίσταται αυτή η νοσηρή κατάσταση. Τώρα είμαστε στη φάση αυτή και στην οργάνωση της νέας μας ζωής…
Η αθεράπευτη τσιγκουνιά είναι ένα τέλμα που όλο σε βυθίζει, απορροφώντας πολύτιμες ώρες, στιγμές και ημέρες….
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου