Τα γεγονότα δείχνουν ξεκάθαρα πως οι ΗΠΑ, στην καλύτερη περίπτωση, επιχειρούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο στην Συρία, στη δε χειρότερη ακολουθούν μια κατάπτυστη μεν, απολύτως ρεαλιστική δε, πολιτική έναντι του διλήμματος Τουρκία ή Κούρδοι.
Ο Ερντογάν έπαιξε καλά το ρωσικό χαρτί, τόσο καλά που η Μόσχα ούτε καν σε τυπική καταδίκη της τουρκικής εισβολής στην Συρία δεν προχώρησε. Ο δε Αμερικανός αντιπρόεδρος Μπάιντεν από την Άγκυρα έστειλε τα αναμενόμενα μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση, στηρίζοντας την Τουρκία που εντελώς απλά, πεζά και κυνικά η Δύση δεν αντέχει να χάσει αυτή την στιγμή.
Οι Κούρδοι της Συρίας αγνοήθηκαν στην αρχή από τις ΗΠΑ. Κατόπιν όμως αναδείχθηκαν στον καλύτερο σύμμαχο των Αμερικανών, στη μόνη ικανή να επικρατήσει των τζιχαντιστών χερσαία δύναμη στην περιοχή. Πέραν αυτού οι Αμερικανοί τους αξιοποίησαν για να πιέσουν τον Ερντογάν που δεν μπορούσαν πλέον να ελέγξουν.
Και τότε ήρθε το πραξικόπημα και ο Ερντογάν νικητής και τροπαιούχος, με μια άριστη δικαιολογία στα χέρια του, εκκαθάρισε το άπαν σύμπαν στην Τουρκία, στρεφόμενος ανοικτά κατά της Δύσης και εξαφανίζοντας τα ερείσματα που αυτή είχε στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και τη διοίκηση.
Αμέσως μετά μετέβη στη Μόσχα και αποκατέστησε τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Στην Ελλάδα πολλοί εξακολουθούν να υποτιμούν την εξέλιξη αυτή, μιλώντας για πρόσκαιρες λυκοφιλίες κλπ. Και όμως όλες οι συμμαχίες σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τέτοιες ήταν και διατηρούντο για όσο διάστημα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του ενός ή του άλλου συμβαλλόμενου. Ουδέποτε υπήρξαν μόνιμες συμμαχίες και «αγάπες» και ουδέποτε στις διεθνείς σχέσεις υπήρξαν μόνιμοι φίλοι ή μόνιμοι εχθροί.
Αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή η σύμπραξη Μόσχας – Άγκυρας εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα Ρωσίας και Τουρκίας, για δικούς της λόγους έκαστη, και θα συνεχίσει να υφίσταται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέχρι αυτό να πάψει να συμβαίνει, ή ένας από τους δύο να το τραβήξει πέρα από τα συμφωνηθέντα όρια, διότι είναι απίθανο η Τουρκία να μη ζήτησε και να μην έλαβε ανταλλάγματα από τη Μόσχα κατά την συμφωνία επαναπροσέγγισης.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι ΗΠΑ και Ρωσία κάλυψαν απολύτως την τουρκική εισβολή στην Συρία. Ακόμα και το συριακό καθεστώς προχώρησε σε μια διαμαρτυρία απλώς για την τιμή των όπλων.
Τα θύματα είναι βεβαίως οι Κούρδοι και βεβαίως δεν είναι η πρώτη φορά που θα είναι θύματα. Ακόμα και αν οι Αμερικανοί ήθελαν τη δημιουργία κουρδικού κράτους στη βόρεια Συρία, δεν μπορούν να το θέλουν πια, καθώς ο Ερντογάν απέχει ένα μόλις τηλεφώνημα από τον Πούτιν.
Οι μόνοι που έχουν συμφέρον για τη δημιουργία κουρδικού κράτους είναι οι Ισραηλινοί, οι οποίοι έτσι και την Συρία θα αποδυνάμωναν και μοχλό πίεσης έναντι Τουρκίας και Ιράν θα αποκτούσαν. Ωστόσο οι Ισραηλινοί δεν ελέγχουν πλέον την κατάσταση και εξάλλου τα οικονομικά τους συμφέροντα τους φέρνουν κοντά στην Τουρκία.
Το Ιράν επίσης δεν θα έβλεπε με καλό μάτι τη δημιουργία κουρδικού κράτους διότι έχει και το ίδιο κουρδικό «πρόβλημα» όπως και η Τουρκία. Και μάλιστα, μετά από 20 χρόνια εκεχειρίας, Κούρδοι αντάρτες ξεκίνησαν και πάλι επιθέσεις εντός ιρανικού εδάφους.
Το δε Ιράκ, με δεδομένη την ύπαρξη, αυτόνομου κουρδικού κρατικού μορφώματος στην πλέον πλούσια πετρελαιοπαραγωγό περιοχή του δεν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα φιλικά διακείμενο έναντι της προοπτικής δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους στην Συρία που αργότερα θα επιδιώξει να ενωθεί με αυτό που ήδη υπάρχει στο έδαφός του.
Πέραν των ανωτέρω όμως υπάρχει και η Κύπρος και η Ελλάδα. Αμφότερες αποτελούν τον αδύναμο κρίκο της περιοχής, εξαιτίας δικών τους κυρίως σφαλμάτων. Στην μεν Κύπρο η επιμονή της ηγεσίας στην προώθηση μιας «λύσης» που δεν θα επιλύσει τίποτα, είναι επιεικώς εκτός πραγματικότητας.
Στη δε Ελλάδα, στην κρισιμότερη φάση της ιστορίας της, πέραν της οικονομίας, υπάρχει μια κυβέρνηση ανίκανη να διαχειριστεί ακόμα και περίπτερο, πολλώ δε μάλλον τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή. Αν λοιπόν ο σουλτάνος πιέσει θα πιέσει κατά των αδυνάτων και θα έχει και τις ευλογίες Ανατολής και Δύσης στη φάση αυτή. Δυστυχώς οι εξελίξεις δεν είναι διόλου ευοίωνες και είναι πιθανό ο Ελληνισμός να βρεθεί εν καιρώ αντιμέτωπος με προβλήματα που θα καθιστούν την οικονομική κρίση αμελητέα ποσότητα.
Η Δύση προφανώς δεν θέλει τον Ερντογάν και αν μπορούσε θα τον εξαφάνιζε χθες, αν και ο σουλτάνος αποτελεί δικό της δημιούργημα και χάρη στη δική της στήριξη προχώρησε όσο προχώρησε. Ο Ερντογάν όμως δεν πρόκειται να εξαφανισθεί. Όχι τώρα. Διότι απλώς η Δύση δεν μπορεί να τον αγγίξει. Ο σουλτάνος θα πέσει μόνο όταν πάψει να είναι χρήσιμος σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και Ρωσία. Και θα πάψει να είναι χρήσιμος όταν ΗΠΑ και Ρωσία σταματήσουν την κόντρα στην Ανατολική Ευρώπη. Κι επειδή αυτό δεν φαίνεται ιδιαίτερα πιθανό, εν ευθέτω χρόνω η έξωσή του αναβάλλεται.
Όντας υποχρεωμένοι να κινηθούν με βάση αυτό το δεδομένο οι Αμερικανοί στηρίζουν τον Ερντογάν και βάζουν ακόμα και τον αντιπρόεδρό τους να εξευτελίζεται ενώπιόν του, προσπαθώντας να τον αποσπάσει από το ρωσικό άρμα.
Ο Ερντογάν όμως δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τώρα τη Μόσχα. Θα συνεχίζει να παίζει το ρωσικό χαρτί για όσο νομίζει ότι τον εξυπηρετεί. Άλλωστε η Μόσχα είναι η ασφαλιστική δικλείδα που θα τον κρατήσει στην εξουσία έναντι κάθε εναντίον του απόπειρας της Δύσης, στο εσωτερικό της Τουρκίας και αυτό το ξέρει καλά.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου