Από το Προσωπικό Φ/Β Efi Zissi Τι μέσα μεταχειρίζονται οι άνθρωποι για να αποκτήσουν υπόσταση,

Efi Zissi

Τι μέσα μεταχειρίζονται οι άνθρωποι για να αποκτήσουν υπόσταση, για να αναδειχθούν, ή, και για να πλήξουν αργότερα ό,τι δεν τους κάθεται καλά…

Μα πώς να στηριχτείς σε ένα εικονικό πράγμα, μια πλασματική προβολή, όταν έξω από αυτήν δεν είσαι κάποιος; Δεν νιώθεις πως είσαι κάποιος;
Δεν χαίρεσαι με αυτό που ήδη είσαι, δεν σε ικανοποιεί είτε η ετικέτα του, είτε το πού έχει φτάσει ως τα τώρα, και κόπτεσαι για να το αλλάξεις, να το μεταλλάξεις;;;
Τι νόημα έχει να μετέρχεσαι όλων των μέσων, αφού πάλι εκεί, στο εικονικό κόσμο γίνεται ό,τι γίνεται, και τον πραγματικό παραμένεις ρακένδυτος;
Κοίτα βαθιά μέσα σου, πλουμίδια βασιλιά θέλεις κι ας το αρνείσαι.
Και τόσο τα θέλεις, τόσο απεγνωσμένα τα ζητάς, που σου κάνουν μέχρι και τα πιξελωτά…
Πόσο παλεύει ο καθένας για να αποκτήσει μια αυλή…
Μια βακτηρία υπηκόων, υφισταμένων-εξαρτώμενων...
Πόσο ταμπουρώνεται ανάμεσα από τις ασφαλείς τους πλάτες.
Σε μια αντιπαροχή εκδουλεύσεων. 

Όπου ο ένας είναι όμηρος του άλλου...
Περιμένοντας τα οφέλη που το μέλλον θα δείξει πόσο ανώφελα ήταν.... (μια και μόνον φελλοί θα είχαν τέτοιες φιλοδοξίες)...
Και το ήθος κλείνει τα μάτια και κοιμάται…
Η αλήθεια υποκλίνεται στο φιλοθεάμον κοινό, κι αφήνεται να την παρασύρουν και να την στρεβλώσουν.
Μα είναι εύκαμπτο πράγμα η αλήθεια...τεντώνεται ως εκεί που φτάνουν οι επιδιώξεις αυτού που ωφελείται.
Και γίνεται συνήθεια η "νέα ηθική"....
Από όλα τα ελαττώματα, μόνον η κακία εμφανίζεται χωρίς πέπλα...
Είναι που όταν βγαίνει στην σκηνή των πράξεων, το κάνει με τόσο μένος και οργή, τόσο κοχλάζει, που πετά ενδύματα και μάσκες και εμφανίζεται γυμνή...
Και δεν την νοιάζει που τόσο φανερώνεται...
Νομίζει ότι υπερίσχυσε, και στον υποτιθέμενο θρίαμβό της αδιαφορεί αν παρουσιάζεται απροκάλυπτη...
Πόσο ωραίο και περήφανο θα ήταν σε αντιστάθμισμα να μην αναθυμιάζουν κακοήθεια όταν νοιώθουν πως χάνουν κάτι, όταν συνειδητοποιούν ότι κάποιος ξεφεύγει από τα χέρια τους…
Τι σπασμωδικές, αποκαλυπτικές κινήσεις του ερέβους της κακίας, γίνονται....
Θλίβομαι με τα καμώματα, πόσο φαιδρά, πόσο αποκαλυπτικά των προθέσεων είναι...
Θλίβομαι που κατάντησαν τα πράγματα έτσι…
Αφρώδη, σαν την σαμπάνια που ανοίγεται για τα επινίκια...
Καληνύχτα διαδίκτυο, όσο μένεις έρμαιο των ελαττωμάτων σου, δεν θα φέξεις ποτέ…
Έχουμε ό,τι μας αξίζει, σ’ αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα…
Κι επιλέγουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε
Στο ανάλογο των συμπεριφορών...
Στο σύμμετρο...
Καληνύχτα διαδίκτυο, όμορφε κόσμε ηθικέ αγγελικά πλασμένε …
Καληνύχτα...
Εδώ θα είμαι και θα βλέπω...
Μαζί με τους ολίγιστους που δικαιώνουν πάντα την αρχική μου εκτίμηση....