Στις μέρες μας, είναι αυτονόητο και πολύ συνηθισμένο, οι κοπέλες να σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στατιστικές μελέτες αναφέρουν πως (σε ορισμένες τουλάχιστον σχολές), είναι περισσότερες από τα αγόρια.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Οι γυναίκες σ' όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, ήταν ανθρώπινα όντα υποδεέστερα των ανδρών. Δεν είχαν ούτε πρόσβαση, αλλά ούτε και δικαίωμα στη μόρφωση, με μόνη αιτία, το φύλο τους.
Το 1884 η
Σεβαστή Καλλισπέρη υπέβαλε αίτηση για να δώσει εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή. Της δόθηκε η άδεια και παρά το γεγονός ότι επέτυχε στις εξετάσεις, το Υπουργείο Παιδείας δεν της επέτρεψε τη φοίτηση, γιατί ήταν γυναίκα. Έτσι, η Σεβαστή έγινε μεν φοιτήτρια, αλλά όχι στην Ελλάδα, αλλά στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, όπου επέλεξε να φοιτήσει τελικά.
Επιστρέφει με το πτυχίο της στην Ελλάδα, το 1891 και διορίζεται δασκάλα Γαλλικών στο Αρσάκειο, απ' όπου παραιτήθηκε μετά από μικρό χρονικό διάστημα.
Υπήρξε η πρώτη επόπτρια Δημοτικών Σχολείων, θέση που δημιουργήθηκε ειδικά για κείνη, εισάγοντας πολλές καινοτομίες στην Ελληνική Παιδεία.
Το σπίτι της, η γνωστή οικία με την πυργοειδή διαμόρφωση στην διασταύρωση των οδών Παρθενώνος και Καλλισπέρη, δωρίστηκε με ιδιόχειρη διαθήκη (1937) στο Ελληνικό Δημόσιο με σκοπό να συσταθεί Ίδρυμα για την εκπαίδευση των κοριτσιών, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ...
Τρία χρόνια αργότερα, το 1887, η
Ελένη Παντελίδου αυτοκτόνησε αφήνοντας ένα σημείωμα που έγραφε: "Ο θάνατός μου, ας ακουστεί ως κραυγή σε κείνους οίτινες θεωρούν τη γυναίκα ως μεσαιωνική δούλη", γιατί δεν έγινε δεκτή ως φοιτήτρια στην Ιατρική σχολή, επειδή ήταν γυναίκα.
Το 1890 τυπικά, το ελληνικό Πανεπιστήμιο θα αποκτήσει την πρώτη του φοιτήτρια, στη Φιλοσοφική Σχολή. Ήταν η
Ιωάννα Στεφανοπούλου (ή Στεφανόπολι), κάτι που διόλου δεν άρεσε στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, ο οποίος με επιστολή του, διαμαρτυρήθηκε στο Υπουργείο Παιδείας, "...δια την ανάμειξιν των φύλων...".
Δύο χρόνια αργότερα το 1892, οι πρώτες φοιτήτριες της Ιατρικής Σχολής ήταν οι αδελφές
Αλεξάνδρα και
Αγγελική Παναγιωτάτου, οι οποίες αποφοίτησαν τέσσερα χρόνια αργότερα με άριστα. Δεν γλίτωσαν όμως ούτε κι εκείνες τις διαμαρτυρίες των (ανδρών) συμφοιτητών τους, που έκαναν λόγο για εισβολή του ποδόγυρου εις τον περίγυρον του Ιπποκράτους. Οι διαμαρτυρίες δεν σταμάτησαν ούτε όταν η Αγγελική Παναγιωτάτου το 1908 μετά και από σπουδές στη Γερμανία, πήρε τη θέση της υφηγήτριας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, οι οποίες πήραν τέτοια έκταση που η Α. Παναγιωτάτου επαύθη και λίγο αργότερα (πριν προλάβουν να χαρούν τη νίκη τους, οι διαμαρτυρόμενοι), διορίστηκε καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου!
Για να ολοκληρώσουμε το αφιέρωμα, να αναφέρουμε την πρώτη φοιτήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών, που ήταν η
Σοφία Λασκαρίδου, κόρη του πρωτοπόρου παιδαγωγού Λάσκαρη Λασκαρίδη, η οποία μετά από ιδιωτικά μαθήματα ζωγραφικής στην Αθήνα και τη φοίτησή της στο Παρίσι στην Academie Julian, διεκδίκησε δυναμικά από τον βασιλιά Γεώργιο τον Α΄, τη φοίτησή της στη σχολή, ενώ η
Πιπίτσα Πεταλά, κόρη του γιατρού Νικολάου Πεταλά υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα Χειρουργός. Πήρε το πτυχίο της από την Ιατρική Σχολή Αθηνών το 1914 και διηύθυνε το Γαλλικό Νοσοκομείο. Ήταν εκείνη, που στην ακμή της μάχης του Σκρα χειρουργούσε συνεχώς τραυματισμένους, για 24 ώρες χωρίς ανάπαυση, για να τιμηθεί αργότερα γι' αυτές της τις υπηρεσίες, με δύο ανώτερα γαλλικά παράσημα και ένα ελληνικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου