Πολιτικός αγώνας

Πολιτικός αγώνας

  
   Πρέπει, όμως, να παραδεχτούμε πως ο Τσίπρας και η παρέα του μπορούν και λερώνουν την παράδοση της Αριστεράς, επειδή έχει κυριαρχήσει η αντίληψη της ανάθεσης και του μεσσιανισμού, από τη μια, και του μικρότερου κακού, από την άλλη. Η αντίληψη ότι το ύψιστο πολιτικό καθήκον ενός εργάτη, ενός εργαζόμενου, ενός νέου είναι να ρίχνει ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη, επιλέγοντας μια βουλή και μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί στο όνομά του και για λογαριασμό του τα πάντα. Η αντίληψη ότι οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις πρέπει να σέρνονται πίσω από τις πρωτοβουλίες του «μεγάλου πόλου». Οτι δήθεν υπάρχει κάποια «μεγάλη Αριστερά», μέσα στην οποία ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ.


Μ’ αυτό τον τρόπο επιτράπηκε σε μια κλίκα σαλταδόρων να καπηλευτεί οράματα και προτάγματα, να εμπορευτεί την ελπίδα και να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού. Με την ίδια λογική ένας ολόκληρος κόσμος σύρθηκε πίσω από το κάλπικο δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να πάρει το 61,3% του «όχι» και να το μετατρέψει σε ανθοδέσμη στο τραπέζι της Μέρκελ, του Ολάντ, του Ρέντσι και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών καθαρμάτων, που όλα μαζί έκοψαν και έραψαν το «κοστούμι» του Μνημόνιου-3.

Με τον ίδιο τρόπο ετοιμάζονται τώρα τα νέα αριστερά αναχώματα, από εκείνους που δεν μπορούν να σηκώσουν πολιτικά το νέο Μνημόνιο και ετοιμάζουν μεθοδικά τη σύγκρουση με την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και την αυτόνομη κάθοδό τους στον πολιτικό στίβο, για να «μαντρώσουν» τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σ’ ένα νέο κοινοβουλευτικό σχήμα. Αν μέχρι τώρα είχαμε την καπηλεία, το εμπόριο ελπίδων και το οργανωμένο ψεύδος από την «παιδική χαρά του ευρώ», πλέον θα έχουμε τα ίδια πράγματα από την «παιδική χαρά της δραχμής» […]

Η διέξοδος από την κινεζοποίηση ή θα είναι επαναστατική ή δε θα υπάρξει. Στο έδαφος του καπιταλισμού δεν υπάρχει σωτηρία για την εργατική τάξη. Μόνο η προλεταριακή επανάσταση, για μια Ελλάδα κομμουνιστική, θα μας απαλλάξει από τη βαρβαρότητα, με την αποδέσμευση απ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ), με τη μονομερή διαγραφή όλου του ιμπεριαλιστικού χρέους, με την απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, με το πέρασμα όλου του κοινωνικού πλούτου στα χέρια αυτών που τον παράγουν […]

Το να συνειδητοποιήσουμε την απαξία της ψήφου και τον διαχειριστικό χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλευτισμού και των κυβερνήσεών του, δεν σημαίνει παραίτηση από τον πολιτικό αγώνα, αλλά αναβίβαση του πολιτικού αγώνα σε ανώτερο επίπεδο. Σημαίνει απόφαση να απεμπλακούμε από τους κάθε είδους νταβατζήδες και να πάρουμε την άσκηση της πολιτικής στα δικά μας χέρια. Να χτίσουμε βήμα-βήμα, μέρα με τη μέρα, έναν πολιτικό φορέα ταξικής πολιτικής, με επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής.

Αυτό το καθήκον όχι μόνο δεν ξεστρατίζει από την οργάνωση των άμεσων διεκδικητικών αγώνων, αλλά αντίθετα τους εφοδιάζει με γνώση, με όραμα, με οργάνωση. Τα Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι δε θα καταργηθούν με κοινοβουλευτικούς περιπάτους, αλλά με σκληρούς ταξικούς αγώνες […]

Να οργανώσουμε την τάξη μας. Να την οργανώσουμε έτσι που να μπορέσει να ορθώσει πραγματική ταξική αντίσταση στη λαίλαπα της κινεζοποίησης, που συνεχίζεται και βαθαίνει. Να την οργανώσουμε πολιτικά, έτσι που να μπορεί και τους άμεσους αγώνες της να δίνει με τη μέγιστη δυνατή οργάνωση και μαχητικότητα, αλλά και να χαράξει μια ταξικά ανεξάρτητη πολιτική κατεύθυνση, η οποία θα βάλει ως στόχο της την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του κομμουνισμού.

Αποσπάσματα από διακήρυξη της «Κόντρας», 14.7.2015.

φωτο: eske2013.blogspot.com

http://www.eksegersi.gr