Μια πατρίδα λαβωμένη...

Μια πατρίδα λαβωμένη...

Τι να πω για μια πατρίδα,

που την κάνανε παρτίδα;

Να γελάσω ή να κλάψω,

να σιωπήσω ή να φωνάξω;

Θα μ’ ακούσει αυτός που πρέπει

θα ξυπνήσει ή θα βλέπει,

όνειρα ευημερίας και στιγμές ελευθερίας;

Ήταν λέει λαβωμένη και βαριά τραυματισμένη,

μα λάθος βγήκε η θεραπεία,

και βαριά η τιμωρία, γι' αυτόν που την γιατροπορεύει

και το αίμα του ξοδεύει,

το μοναδικό παιδί της, που κατάντησε λεχρίτης.

Είναι ο έρμος ο λαός της και το μόνο «αγαθό» της,

που αλύπητα χτυπιέται και ματώνει και χαλιέται,

αλλά δεν την παρατάει, όσο κι αν το λησμονάει,

πως αυτοί που τη λαβώσαν, την πουλήσαν, τη λασπώσαν,

τώρα θέλουν να τη σώσουν, θέλουνε να τη γλιτώσουν,

από τα πολλά δεινά της, που κατατρών τα σωθικά της…

Πάνε κι έρχονται οι «σωτήρες»,

κι οι «γιατροί» κι οι λαθροθήρες,

που ζητούν τη γιατρειά της,

μα, μοιράζουν τα προικιά της!

Το ποίημα αυτό συμμετείχε στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης της καλής μου φίλης της Αριστέας. Στο blog της μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές και φυσικά το ποίημα τηςΕλένης, από το "ποιώ - Ελένη", που κέρδισε.

Αφιερωμένο στην εθνική μας επέτειο 

και σ' όλους τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους ήρωες

 αυτής της όμορφης και παράξενης πατρίδας...