ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

                                                                                          Γράφει

                                                                        Ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος

                                                         (27/7/2014)

«Είναι πιο εύκολο να περάσει καμήλα από την τρύπα βελόνας, παρά Έλληνας πολιτικός να καταλάβει την Ελλάδα.» (Γεώργιος Σφέρης)

Όπως έχω αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα, η μοναδική προστασία μας απέναντι στην οικονομική εξουσία είναι η Πολιτική, οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να την ενισχύουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Στην περίπτωση όμως που η Πολιτική υποτάσσεται στα ΜΜΕ υπηρετεί  την οικονομική εξουσία, παραβλέποντας τις αποφάσεις της Δικαστικής εξουσίας, η θέση μας γίνεται εξαιρετικά δύσκολη, αφού παύει πια να λειτουργεί η Δημοκρατία. Οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, ελαχιστοποιούνται, με απώτερο σκοπό την εναλλαγή του στην εξουσία. Τα δε εκλογικά μας δικαιώματα περιορίζονται στο να εκλέγουμε  τους εκάστοτε «μισθοφόρους» των σκιωδών κυβερνήσεων.   

Σε ελληνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο τώρα, φαίνεται να οδηγούμαστε πίσω στον καπιταλισμό του 19ου αιώνα. Το χαρακτηριστικότερο στοιχείο του καπιταλισμού εκείνης της εποχής ήταν, πάνω από όλα, η ανελέητη εκμετάλλευση του εργαζομένου. Οι εργοδότες πίστευαν ότι ήταν φυσικός ή κοινωνικός νόμος, το να ζουν εκατοντάδες χιλιάδες εργατών στο μεταίχμιο της λιμοκτονίας, ενώ ο ιδιοκτήτης του κεφαλαίου δικαιωνόταν ηθικά εάν, επιδιώκοντας το κέρδος, εκμεταλλευόταν στο μέγιστο δυνατό βαθμό την εργασία που «ενοικίαζε».

Δεν υπήρχε καμία σχεδόν έννοια ανθρώπινης αλληλεγγύης, μεταξύ του ιδιοκτήτη κεφαλαίου και των εργατών, επικρατούσε πέρα για πέρα ο νόμος της οικονομικής ζούγκλας, της χωρίς όρια και φραγμούς ανταγωνιστικότητας. Ο κάθε επιχειρηματίας προσπαθούσε να πουλήσει φθηνότερα από τις τιμές του ανταγωνιστή του, ενώ η μάχη του ανταγωνισμού ανάμεσα σε ίσους ήταν τόσο ανελέητη και απεριόριστη, όσο και η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ως κύριος ρυθμιστής η αγορά και όχι το κράτος, είχε απαλλαγεί εντελώς από όλους τους μέχρι τότε περιορισμούς και είχε γίνει η μοναδική κοινωνική αξία των καπιταλιστικών χωρών.

Στον 20ο αιώνα βέβαια οι συνθήκες άλλαξαν ριζικά προς το καλύτερο, ενώ με τη βοήθεια της παραγωγικότητας και της ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι κατάφεραν να κερδίσουν το «κοινωνικό κράτος», καθώς επίσης μία σειρά «παραχωρήσεις» εκ μέρους των ιδιοκτητών κεφαλαίου.

Δυστυχώς στον 21ο αιώνα, σε αυτόν δηλαδή που διανύουμε σήμερα, το Κεφάλαιο, (οργανωμένο σε πανίσχυρα, πολυεθνικά και «συστημικά» επικίνδυνα Καρτέλ), με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης, της «κατάλυσης» των σοσιαλιστικών κρατών, του ανοίγματος των συνόρων (μετά την πτώση του βερολινέζικου τοίχους), καθώς επίσης της κυριαρχίας του επί της Πολιτικής, κατάφερε να αντιστρέψει τους όρους, εξελίσσοντας το «σύστημα» στο σημερινό μονοπωλιακό καπιταλισμό (Η.Π.Α), με αντίπαλο «δέος» τον κρατικό καπιταλισμό (Κίνα, Ρωσία).

Αρκεί να αναφέρει κανείς ότι μία ολόκληρη, μεγάλη πόλη των Η.Π.Α. (Ντιτρόιτ) «εγκαταλείφθηκε» στη χρεοκοπία, όταν διασώθηκαν στο παρελθόν οι μεγάλες τράπεζες και οι επιχειρήσεις από την κυβέρνηση και τους φορολογουμένους, για να γίνει κατανοητό που ακριβώς οδηγείται μία χώρα, όταν έχει υιοθετήσει, ή καλύτερα της έχει επιβληθεί το σύστημα του μονοπωλιακού καπιταλισμού.   

Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα, η Πολιτική της οποίας «αλώθηκε» ανάλογα, έχει μετατραπεί δυστυχώς σε ένα πεδίο μάχης  των δύο αντιπάλων συστημάτων, καθώς επίσης των τεσσάρων (Ρωσία, Η.Π.Α., Κίνα και Γερμανία) ισχυρότερων κρατών του πλανήτη.

Επί πλέον, ανεξάρτητα από τον εκάστοτε ηγέτη τους, τα κόμματα εξουσίας της χώρας μας είναι υποταγμένα στους εσωτερικούς μηχανισμούς τους, σε αυτή δηλαδή τη διεφθαρμένη και «διαπλεγμένη» υπόγεια εξουσία, η οποία οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία.

Οι επαγγελματίες πολιτικοί, αυτοί δηλαδή που παραμένουν αιώνια στα έδρανα της Βουλής ή στους μηχανισμούς των κομμάτων, αποτελούν δυστυχώς τον κανόνα και όχι την εξαίρεση, αφού δεν αλλάζουν, τουλάχιστον ανά 8ετία,  παρά το ότι όλοι μας έχουμε δικαίωμα στο εκλέγεσθαι και όχι μόνο τα μέλη των οικογενειών τους και  οι κομματικοί υπάλληλοι. Τελικά ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι μάλλον θεωρητικός, εάν όχι ανύπαρκτος, γεγονός που δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία, εάν δεν αποκατασταθεί η «τάξη» και η Δικαιοσύνη.   

Επομένως, το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας, όπως επίσης αρκετών άλλων χωρών, είναι πολυσύνθετο. Εάν δεν επιλυθεί ριζικά, δια μέσου της εκ των θεμελίων αναδόμησης του, εάν δηλαδή δεν πάψουν να διαιωνίζονται οι επαγγελματίες πολιτικοί, οι «μισθοφόροι» ευρύτερα της οικονομικής εξουσίας και εάν δεν αντικατασταθούν οι «σάπιοι» κομματικοί και λοιποί μηχανισμοί από καινούργιους, σε νέες βάσεις, είναι αδύνατον να υπάρξει μέλλον για αυτή την δύσμοιρη  χώρα.

«Καθώς η σκουριά είναι η αρρώστια του σιδήρου και τα σκουλήκια καταστρέφουν το ξύλο, και καθώς οι ουσίες αυτές δεν καταστρέφονται μονομιάς, αλλά σιγά-σιγά και τελικά σαπίζουν, έτσι συμβαίνει και σε κάθε είδος κυβερνήσεως. Η βασιλεία εκφυλίζεται σε τυραννία, η αριστοκρατία σε ολιγαρχία και η δημοκρατία σε θηριώδη βία και αναρχία.» (Πολύβιος)